അച്ചുവിൻ്റെ അമ്മ എൻ്റെയും [ദുഷ്യന്തൻ] 439

“പേരെന്താ..???”
അറിയാമെങ്കിലും അൽപ്പം പരിഭ്രമത്തോടെ ഞാൻ അവളോട് ചോദിച്ചു .

“ അറിയില്ലേ… എൻ്റെ പേരെന്താണെന്ന്..?? ” അൽപ്പം കടുപ്പിച്ചാണ് മറുപടി പറഞ്ഞതെങ്കിലും ആദ്യമായി അവളുടെ ശബ്ദം ഇത്രക്ക് അടുത്ത് നിന്ന് കേൾക്കുന്നത്തിൻ്റെ ത്രില്ലിലായിരുന്നു ഞാൻ.

“അറിയതകൊണ്ടല്ലേ ചോദിച്ചത് ”
ഞാനും പവർ ഒട്ടും കുറച്ചില്ല.

“ എന്നാ അറിയണ്ട . ”

“അയ്യോ അങ്ങനെ പറയല്ലേ.. പേരൊന്ന് പറ കൊച്ചെ”

“കൊച്ചോ?? ആരാഡോ തൻ്റെ കൊച്ച്.?? ”

“ പേര് പറഞ്ഞാലല്ലേ വിളിക്കാൻ പറ്റൂ.അല്ലേൽ കൊച്ചെന്നൊക്കെ വിളിക്കാം .”

“എടോ താൻ കൊറച്ച് നാളായിട്ട് എൻ്റെ പുറകെയാണല്ലോ. ക്യാൻ്റീനിൽ പോയാൽ അവിടെ ദേ ഇപ്പൊ ഇവിടിരുന്നവനെ മാറ്റിയിട്ട് ഇവിടേം വന്നെക്കുന്നു, തനിക്ക് എന്താ വേണ്ടേ??? ”

“ തന്നെ… എനിക്ക് തന്നെയാ വേണ്ടത് . എന്താ തരുമോ ”

പെട്ടന്നുള്ള ഒരു ആക്ക്രാന്തത്തിൽ അങ്ങ് പറഞ്ഞതാ. പക്ഷെ അത് കഴിഞ്ഞാണ് തെറ്റായിപ്പോയി എന്ന് മനസ്സിലായത്.

“ ദേ അനാവശ്യം പറഞ്ഞാലുണ്ടല്ലോ… ക്ലാസിലാണേൽ ഒരുത്തൻ സമാധാനം തരാതെ പിറകെ നടക്കുവാ. ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് പല വട്ടം പറഞ്ഞതാ. എന്നിട്ടും
.ദേ ഇപ്പോ അടുത്തത്. ”

“ പിന്നാലെ നടന്ന് ശല്യം ചെയ്യാനൊന്നും ഞാനില്ല. എൻ്റെ ഇഷ്ടമൊന്ന് പറയണമെന്ന് തോന്നി. അത്രേ ഒള്ളൂ. നോ ആണെങ്കിൽ പറയാം. പിന്നെ ഞാൻ ഒരിക്കലും തൻ്റെ മുന്നിൽ വരില്ല. ”

പെട്ടെന്ന് കിട്ടിയ ധൈര്യത്തിൽ അങ്ങ് തുറന്നടിച്ചു പറഞ്ഞു. മറുപടിക്കായി എൻ്റെ ഹൃദയം മിടിച്ചു. പക്ഷെ ഉണ്ടായില്ല. പിന്നെ ക്ലാസിൽ സാർ വന്നത് കൊണ്ട് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് പുറകിൽ ഇരുന്നു.