അച്ചുവിൻ്റെ അമ്മ എൻ്റെയും [ദുഷ്യന്തൻ] 439

എന്തോ വല്ലാത്തൊരു വെഷമം.ആദ്യമായിട്ട് ഒരു പെണ്ണിനോട് തോന്നിയ ഇഷ്ടം. അതും ദേ ഇങ്ങനായി. മണിയും റാണിയും എന്നെ തന്നെനോക്കി ഇരിക്കുവാണ്.
ചെറിയൊരു ചിരി വരുത്തിക്കൊണ്ട് അവനെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു. അത്രേ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ.

എൻ്റെ പ്ലാനുകളും സ്വപ്നങ്ങളും എല്ലാം പൊളിഞ്ഞ് വീണു . പരീക്ഷക്ക് പൊട്ടും എന്നത് ഉറപ്പായി. രാത്രി ഉറക്കം കളഞ്ഞ് ഇരുന്ന് പഠിച്ചതെല്ലാം മറന്നുപോയി. എന്തൊക്കെയോ കുത്തിക്കുറിച്ചിട്ട് ഒന്ന് മയങ്ങി. പേപ്പറും കൊടുത്ത് ക്ലാസിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി നടക്കുമ്പോ പിന്നീന്ന് മണിയുടെ ചോദ്യങ്ങൾ കേൾക്കാം.

ഉത്തരം കിട്ടാതെ വന്നപ്പോ അവൻ പിന്നെ പിറകെ വന്നില്ല . നേരെ പോയി കാൻ്റീനിൽ. അടുത്ത നിമിഷം മണി ഇവിടെവരും എന്ന് എനിക്ക് അറിയാം. വിശ്വാസം തെറ്റിയില്ല . അവൻ വന്നു. കൂടെ റാണിയും. എൻ്റെ എതിർവശത്തെ കസേരയിലിരുന്ന് ഒത്തിരി ചോദിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ തലതാഴ്ത്തി ഇരുന്നതല്ലാതെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
അവസാനം അവൻ്റെ വായിൽ സരസ്വതി വിളയാടിയപ്പോ ഞാൻ നേരെ നോക്കാതെ പറഞ്ഞു.
“ അത് ഞാൻ വിട്ടെടാ. അവൾക്ക് താൽപര്യം ഇല്ല.”

“ എന്നവള് പറഞ്ഞോ??” അവൻ അൽപ്പം ബുദ്ധിമുട്ടിയാണ് ചോദിച്ചത്.

“ ഏയ്..ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. പറയുന്നതിന് മുൻപേ അങ്ങ് പെണങ്ങി പോയി. പിന്നെങ്ങനാ?”

ഈ ശബ്ദം എൻ്റെ കാതിൽ മുഴങ്ങിയപോൾ എൻ്റെ ഹൃദയം മന്ത്രിച്ചു.
ഞൻപെട്ടന്ന് തലയുയർത്തി വലത്തേക്ക് നോക്കി. എൻ്റെ അടുത്തായി ഇരിക്കുന്നു. രമ്യ.

കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്താന്ന് വെച്ചാൽ ഈ മുഖത്ത് ഇപ്പൊ ഒരു പഞ്ചിരിയുണ്ട്. ഈ കണ്ണുകൾ എന്നെ തന്നെയാണ് നോകുന്നത്.