ന്യൂഡിസ്റ്റ് അനിയത്തി [വാത്സ്യായനൻ] 727

ലിജിയുടെ രതിമൂർച്ഛ കെട്ടടങ്ങിയതിനു ശേഷം അവർ തമ്മിൽ മെല്ലെ തങ്ങളുടെ ഉടലുകൾക്കിടയിലെ സേതുബന്ധം വേർപെടുത്തി അകന്നു മാറി. തനുവിലും മനസ്സിലും സുരതം കഴിഞ്ഞതിൻ്റെ കാന്തിയുമായി അവളും അവനും പറ്റിച്ചേർന്ന് കിടന്നു. അടിയിൽ മനീഷും മുകളിൽ അവൻ്റെ മാറിൽ തല വെച്ച് ലിജിയും. അവൻ്റെ ലിംഗം അവളുടെ തുടകൾക്കിടയിൽ സസുഖം പറ്റിക്കൂടി. അവരുടെ നഗ്നമായ ത്വക്കുകൾ തമ്മിൽ ചൂടും ഗന്ധവും വിയർപ്പും പങ്കിട്ടു. അവളുടെ തലമുടിയിലൂടെ അവൻ അരുമയായി കൈവിരലുകളോടിച്ചു.

“ലിജിക്കുട്ടാ.” മനീഷ് വിളിച്ചു.

“ങും?” ലിജി കുറുകി.

“ഇതാണോ മോൾ പറഞ്ഞ പ്രകൃതിയുടെ വഴി?”

അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു; പിന്നെ അവൻ്റെ നെറ്റിയിൽ ഒരു മുത്തം നൽകി.

“പ്രകൃതിയല്ല, വികൃതി.” മനീഷിൻ്റെ മൂക്കിന്മേൽ പിടിച്ചു വലിച്ച് കൊഞ്ചിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.

“ഈ വികൃതി … നമുക്ക് കുറച്ചൂടെ നേരത്തേ ആകാരുന്നു, അല്ലേ?” അവൻ കുണ്ഠിതപ്പെട്ടു.

“എല്ലാത്തിനും അതിൻ്റേതായ സമയമുണ്ട് ദാസാ.” ലിജി ഒരു പഴയ സിനിമയിലെ ഫലിതം ഇറക്കി.

മനീഷ് അവളുടെ ചന്തിയിൽ പിടിച്ച് ഒരു ഞെക്ക് കൊടുത്തു. ഒരു മന്ദസ്മിതത്തോടെ ലിജി വീണ്ടും അവൻ്റെ മാറിൽ തല വെച്ച് കിടന്നു. നിർമലസ്നേഹത്തിൻ്റെ ആ അനർഘനിമിഷം അനന്തമായി അങ്ങനെ നീണ്ടു പോയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് അവർ ഇരുവരും ആശിച്ചു.