ന്യൂഡിസ്റ്റ് അനിയത്തി [വാത്സ്യായനൻ] 708

“പറഞ്ഞാൽ മോളു ചേട്ടായിയോട് പിണങ്ങല്ല്.”

“പിണങ്ങാനോ? ഞാനോ! നെവർ. പിങ്കി പ്രോമിസ്.” ലിജി കൈയുയർത്തി ചെറുവിരൽ നീട്ടിക്കാണിച്ചു. മനീഷ് തൻ്റെ കൈയിലെ ചെറുവിരൽ മടക്കി അവളുടേതുമായി കൊരുത്തു. “യേ!” ലിജി ഉല്ലസിച്ചു കൂകി. അവളുടെ കുട്ടിത്തം കലർന്ന പെരുമാറ്റം കണ്ട് അവനും ചിരിച്ചു പോയി.

“മോളൂ … നീയൊരു സുന്ദരിക്കുട്ടിയല്ലേ. ഞാനാണെങ്കിൽ ഒരാൺചെറുക്കനും. തെറ്റാണെന്ന് എനിക്കറിയാം … പക്ഷേ … നിന്നെ ഈ കോലത്തിൽ കാണുമ്പം കാണുമ്പം എൻ്റെ ബോഡിയിൽ അതിൻ്റെ നാച്വറൽ ആയിട്ടുള്ള റെസ്പോൺസ് ഉണ്ടാകും. അത് എൻ്റെ കൺട്രോളിലുള്ള സംഭവമല്ല. ഐ ഹേറ്റ് ദാറ്റ്. ബികോസ് ഇറ്റ്’സ് … ജസ്റ്റ് റോങ്! അതാടാ ഞാൻ പറയുന്നെ. അല്ലാതെ ചേട്ടായിക്ക് മോളുടെ പേഴ്സനൽ ഫ്രീഡത്തിൽ ഇടപെടാൻ താല്പര്യമുണ്ടായിട്ടല്ല. ഐ ആം സോറി.” ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഏതാണ്ട് ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ മനീഷ് പറഞ്ഞു തീർത്തു. ഒട്ടിച്ച ബാൻഡേജ് ഒറ്റ വലിക്ക് പറിച്ചെടുക്കുന്നതു പോലെ. ഇത്തിരി വേദനിച്ചാലും സാരമില്ല. വെച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന് കഷ്ടപ്പെടുന്നതിനെക്കാൾ ഭേദമാണ്.

ചൊടികളിൽ ഒരു മന്ദസ്മിതത്തിൻ്റെ നിഴലാട്ടവുമായി ലിജി ഏതാനും നിമിഷം അവൻ്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റു നോക്കിക്കൊണ്ട് മൗനമായി ഇരുന്നു.

“ചേട്ടായിക്ക് എന്നെ കണ്ടിട്ട് കമ്പിയാകുന്നെന്നാണോ?” ഒടുവിൽ അവൾ ചോദിച്ചു.

“ങും.” തെല്ല് അസ്വസ്ഥതയോടെ ആയിരുന്നു മനീഷിൻ്റെ മറുപടി.

ലിജി ചിരിച്ചു. “സാരമില്ലെന്നേ,” അവൾ പറഞ്ഞു, “ഇത്ര നിസ്സാര കാര്യത്തിനാണോ ചേട്ടായി ഇത്രേം ടെൻഷനാവുന്നെ? ആണുങ്ങളാകുമ്പം അങ്ങനൊക്കെ ഉണ്ടാവുന്നെയല്ലേ. ഞാനെന്തുവാ മണ്ടൂസാണോ?”

“എടീ അതല്ല … വേറെ ആരോടെങ്കിലുമാണേൽ പോട്ടേന്നു വെക്കാരുന്നു. ഇതിപ്പം നീ എൻ്റെ സ്വന്തം പെങ്ങളല്ലേ?”

ലിജി കുണുങ്ങിച്ചിരിച്ചപ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്തിന് വല്ലാത്തൊരു വശ്യതയാണെന്ന് മനീഷിനു തോന്നി. ഒരു മാലാഖക്കുഞ്ഞിൻ്റെ ചിരി പോലെ.

“സാരമില്ലെന്നേ. പോട്ടെന്നേ. ശീലായിക്കോളുമെന്നേ. ഇനി ആയില്ലേലും ഐ ഡോൺ’ട് മൈൻഡ്!” അതു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ കിടക്കയിൽ മനീഷിൻ്റെ അരികിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു. അവൻ്റെ കൈ തൻ്റെ മടിയിൽ എടുത്തു വെച്ച് അവൾ അരുമയോടെ തലോടി.

മനീഷിന് ലിജിയുടെ മുഖത്തു നോക്കാൻ ലജ്ജ തോന്നി. എന്നാൽ ഇടയ്ക്ക് നോട്ടം പാളുമ്പോഴൊക്കെ അത് പോകുന്നതാകട്ടെ അരുതാത്തയിടങ്ങളിലേക്കും. ശ്ശെ! എന്തൊരു ചീഞ്ഞ, നശിച്ച, ദുഷിച്ച, മനസ്സാണ് എൻ്റേത്! അവൻ സ്വയം ശപിച്ചു.