സമ്മർ പാലസ് 1 [Ismail] 200

പതിനെട്ട് വയസ്സ് കഴിഞ്ഞ അവന് ഇത്തരം കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് അറിയാമായിരുന്നു. എങ്കിലും സ്വന്തം അച്ഛനമ്മമാരുടെ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങൾ കേൾക്കുന്നത് അവന് വല്ലാത്തൊരു അസ്വസ്ഥതയും ജാള്യതയും ഉണ്ടാക്കി. അവൻ തലയിണ മുഖത്തമർത്തി ആ ശബ്ദങ്ങളെ ഒഴിവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. മനസ്സിൽ ഒരുതരം അകാരണമായ കുറ്റബോധം തോന്നി.

അപ്പുറത്ത്, അച്ഛനും അമ്മയും കിതപ്പടങ്ങി കട്ടിലിൽ പരസ്പരം ചേർന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു. മുറിയിലെ തണുപ്പ് വീണ്ടും അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. “മതിയാവുന്നില്ല… എത്ര ചെയ്താലും,” അമ്മ പതിയെ അച്ഛൻ്റെ നെഞ്ചിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. “എനിക്കും അങ്ങനെ തന്നെയാ തോന്നുന്നേ… ഈ തണുപ്പും ഈ സ്ഥലവും… എന്തോ ഒരു പ്രത്യേക അനുഭൂതി,” അച്ഛൻ അമ്മയുടെ മുടിയിഴകൾക്കിടയിലൂടെ വിരലോടിച്ചു. “ഈ കൊട്ടാരത്തിൽ വേറെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നോ ആവോ? നമ്മൾ വന്നപ്പോൾ മാനേജരും ഗേറ്റിലെ ആളുമല്ലാതെ…”

അമ്മ ചെറിയൊരു സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു. “ആരും കാണില്ല… ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ ഈ സമയത്ത് ആരും വരില്ല. ഇനി നാളെ രാവിലെയല്ലേ അവര് വരികയുള്ളൂ. നീ അതൊന്നും ഓർത്ത് പേടിക്കണ്ട,” അച്ഛൻ അമ്മയെ കൂടുതൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. “എങ്കിലും… ഇവിടെയെന്തോ ഒരു പന്തികേട് ഇല്ലേ? മാനേജർ പറഞ്ഞ ആ കഥയും…” അമ്മയുടെ ശബ്ദത്തിൽ ചെറിയൊരു ഭയം.

“ഹേയ്, അതൊക്കെ വെറും പഴങ്കഥകൾ. എൻ്റെ പെണ്ണ് ധൈര്യമായിട്ട് കിടന്നോ. ഞാൻ കൂടെയില്ലേ,” അച്ഛൻ അമ്മയുടെ നെറ്റിയിൽ ഉമ്മ വെച്ചു. അവർ കുറച്ചുനേരം കൂടി പരസ്പരം ചേർന്നു കിടന്നു. പുറത്തെ നിശ്ശബ്ദതയ്ക്കും കൊട്ടാരത്തിലെ ദുരൂഹതയ്ക്കും കാതോർക്കാതെ അവർ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു. എന്നാൽ ആ രാത്രി അവരെ കാത്തിരിക്കുന്നത് മറ്റൊന്നായിരുന്നു.