🏘️ബോസ്റ്റൻ ബംഗ്ലാവ് 17 [Gladiator] 47

“മ്മ്മ്..”അവൾ എന്തോ തപ്പാൻ തുടങ്ങി.. “എന്റെ പേഴ്സ് എവിടെ…? അത് കാണുന്നില്ലാലോ…”ഡയാന പറഞ്ഞു.

“അഹ്.. നമ്മുടെ അവസ്ഥ വെച്ചു നോക്കുമ്പോൾ അത് വലിയ കാര്യമല്ല…”ഡാനിയേൽ പുച്ഛത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“അവസ്ഥയൊ.. എന്ത് അവസ്ഥ..?”ഡയാന സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“ഏതോ ലോകത്തിന് നടുവിൽ ഒരു ചെറിയ റൂമിലാണ് നമ്മൾ. ഒരു റോഡോ , മനുഷ്യ ജീവനോ ഞാൻ നോക്കിയിട്ട് ഇതുവരെ കണ്ടില്ല. ആകെ ഈ റൂമിൽ ആ ആളിക്കത്തുന്ന നേരിപ്പൊട് ആണ് ഏക ആശ്വാസം.” റൂമിലെ ഒരു മൂലയിൽ കത്തിക്കൊണ്ട് ഇരുന്ന നേരിപ്പൊട് ചൂണ്ടി ഡാനിയേൽ പറഞ്ഞു.

“നീ.. നീയെന്താ ചെയ്തത്…? എങ്ങനെയാ ഞാൻ ഇവിടെ…? ഏതാ ഈ സ്ഥലം….?” നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതൊന്നും മനസിലാകാതെ ഡയാന ചോദിച്ചു.

“ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്തില്ല…എനിക്കും ഒന്നും അറിയില്ല..”നിഷ്കളങ്ക ഭാവത്തോടെ അവൻ പറഞ്ഞു.

“ഇല്ല.. നീ നുണ പറയുവാ….”ഡയാന കട്ടിലിൽ നിന്നും നിലത്തേക്ക് ചാടിയിറങ്ങി പുറത്തേക്കുള്ള വാതിൽ വലിച്ചു തുറന്നു. വാതിൽ തുറന്നപ്പോ കണ്ട കാഴ്ച അവളെ ഞെട്ടിച്ചു. അവൾ വായ പൊളിച്ചു നിന്നു.

നാലടി പൊക്കത്തിൽ മരുഭൂമി പോലെ മഞ്ഞ് നീണ്ടു കിടക്കുന്നു. നോക്കെത്താദൂരത്തോളം മഞ്ഞ്. ഡാനിയേൽ പറഞ്ഞത് പോലെ ഒരു മനുഷ്യക്കുഞ്ഞിനെയോ, റോഡോ ഒന്നും കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല. ആകാശത്തു നിന്നും മഞ്ഞ് നിലത്തേക്ക് വീണുകൊണ്ടേ ഇരുന്നു, ഒപ്പം ശക്തമായ കാറ്റും. ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും കാണാനും പാടായിരുന്നു.ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി മഞ്ഞ് കണ്ട ഡയാനയ്ക്ക് സന്തോഷം ആണോ സങ്കടം ആണോ പ്രകടിപ്പിക്കേണ്ടത് എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു.