അഞ്ജുവും കാർത്തികയും എന്റെ പെങ്ങളും 12 [രാജർഷി] 464

കാര്യങ്ങൾ കൈവിട്ടു പോയോ..എന്നൊരു തോന്നൽ ഇല്ലാതില്ല…എന്തരായാലും അഭിപ്രായങ്ങൾ അറിയിക്കാൻ മടിക്കല്ലേ…

ഞാനവളെ കൈവിടില്ലെന്ന ആശ്വാസത്തിൽ കാർത്തു എന്റെ നെഞ്ചിൽ തല വച്ചു കിടന്നുറങ്ങിയിരുന്നു…കാർത്തുവെന്റെ പെണ്ണാണെന്നുള്ള സത്യം മനസ്സിൽ അരക്കിട്ടുറപ്പിക്കുമ്പോളും നാളെ കാർത്തുവിന്റെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ഫേസ് ചെയ്യുന്നതോർക്കുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ അസ്വസ്ഥത നിറഞ്ഞിരുന്നു…

ഇതൊന്നുമറിയാതെ ശാന്തമായിക്കിടന്നുറങ്ങിയിരുന്ന കാർത്തുവിന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കിയിരുന്നപ്പോൾ…അവളോടെനിയ്ക്ക് വാത്സല്യവും സ്നേഹവും കലർന്നൊരു
വികാരമുണർന്നു….

എങ്ങനെ കാർത്തുവിനെന്നെ ഇത് പോലെ സ്നേഹിക്കാൻ കഴിയുന്നു…പലപ്പോഴും മനസ്സിൽ ഉണർന്ന് വരുന്ന ചോദ്യത്തിന് ശരിയായൊരുത്തരം കണ്ടെത്താൻ എനിയ്ക്കിനിയും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല…ഇപ്പൊളിപ്പോൾ ആയി ഞാനതിന് ശ്രമിക്കാറില്ലെന്നതാണ് സത്യം..

കാരണം ഞാനും ഇപ്പോൾ അവളെ എന്നെക്കാൾ കൂടുതലായി സ്നേഹിയ്ക്കുന്നുണ്ട്…അവളെയെനിയ്ക്ക് നഷ്ടപ്പെടുന്ന അവസ്‌ഥയെക്കുറിച് ഇപ്പോൾ ആലോചിക്കാൻ പോലും എന്നെക്കൊണ്ടു കഴിയുന്നില്ല…

നാളെ കാർത്തുവിന്റെ അച്ഛനെങ്ങാനും സമ്മാതമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാൽ….
ചിന്ദിച്ചിരുന്ന് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുമെന്നായപ്പോൾ ഞാൻ കണ്ണുകളടച്ചു കിടന്ന് മനസ്സിനെ ശാന്തക്കാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…

ദിയ വന്ന് കുലുക്കി വിളിച്ചപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നത്…രാത്രിയിൽ എപ്പോഴാണ് ഉറങ്ങിയതെന്നറിയില്ല…ഉറക്കം ശരിയകാത്തത് കൊണ്ട് കണ്പോളകൾക്ക് കനം വച്ച് ഭാരം അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു…

ദിയ:-ചേട്ടായി എന്താ ഇത്ര ആലോചിക്കുന്ന…6 മണി കഴിഞ്ഞു എണീറ്റ്‌ വായോ…’അമ്മ എന്നോട് ചേട്ടായിയെയും കാർത്തുവിനെയും കൂട്ടി അമ്പലത്തിൽ പോയി തൊഴുത് വരാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്…

ഞാൻ:-ഊം…നി പൊയ്ക്കോ…ഞാൻ ഫ്രഷായി വന്നേക്കാം…അവൾ പുറത്തേയ്ക്ക് പോയി….നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ടായിരുന്നു…ബെഡിൽ നിന്ന് എണീക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല…സാധാരണ ഞാൻ അമ്പലത്തിൽ പോകാറുള്ളത് ഉത്സവത്തിന് മാത്രമായിരുന്നു…ദൈവവിശ്വാസം ഒക്കെ ആവശ്യത്തിനു ഉണ്ടെങ്കിലും…ദിയ പോകാറുള്ളപ്പോൾ ഒക്കെ കൂടെച്ചെല്ലാൻ എന്നെ നിർബന്ധിക്കാറുണ്ടെങ്കിലും… എന്തോ…അമ്പലത്തിൽ പോകാറുണ്ടായിരുന്നില്ല…പക്ഷെ ഇപ്പോൾ അമ്പലത്തിൽ പോയോന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചാൽ മനസ്സിനൊരു ആശ്വാസം ലഭിച്ചേക്കുമെന്നെനിയ്ക്ക് തോന്നി..