ആരതി കല്യാണം 13 [അഭിമന്യു] 1732

അത് കേട്ടപ്പാടെ എനിക്കങ്ങു പൊളിഞ്ഞു…! ഞാൻ വീണ്ടും അവളെ നിലത്തിടുന്നത് പോലെ കാണിച്ച് ബിൽഡിങ്ങിന്റെ അറ്റത്തായി നിന്നു…!

അവളെന്നെ രണ്ട് കാലുകൊണ്ടും ചുറ്റിപ്പിടിച്ചതിനാൽ എന്റെ കൈയിപ്പോ അവൾടെ കുണ്ടി പന്തുക്കളെ താങ്ങീട്ടാണുള്ളത്…! കണ്ട്രോള് പോയി പിടിച്ച് ഞെക്കി കഴിഞ്ഞ ചെലപ്പോ ഞാനും അവളും താഴത്തെത്തൂന്ന് അറിയണോണ്ട് ഞാൻ സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു…! ഇപ്പൊ മരിക്കാനൊരു മൂഡില്ല…!

“” അങ്ങനെ ഞാനൊറ്റക്ക് വിഴൂല, വീഴുമ്പോ മോനുങ്കൂടി ന്റെ കൂടെ വരും…! “” എന്റെമേലുള്ള അവൾടെ പിടിമുറുക്കികൊണ്ട് ആരതിയത് പറഞ്ഞപ്പോ ആ ചിന്ത എന്റെ മനസ്സിലൂടെ പോവാതിരുന്നില്ല…! പക്ഷെ ഇതങ്ങനെ വിട്ട ശരിയാവില്ലല്ലോ…!

“” അത് മോൾടെ തോന്നലാ…! നിന്റെയീ പിടിവിടീപ്പിക്കാനെ എനിക്ക് വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടണ്ട ആവിശ്യന്നൂല്യ…! “” ന്നും പറഞ്ഞ് ഞാൻ അവൾടെ കുണ്ടിക്ക് മേലെ ഒരു കൈ ഉപയോഗിച്ഛ് ഒന്നുങ്കൂടി ചേർത്ത് പിടിച്ച ശേഷം മറ്റേ കൈകൊണ്ടവളെ ഇക്കിളിയാക്കിയതും അവൾടെ എന്റെ മേലുള്ള ആ അളിപിടുത്തതിന്റെ ബാലമൊന്ന് കുറഞ്ഞു…!

അതോടെ പെഴച്ചവള് കെടന്ന് കാറിക്കൂവാൻ തൊടങ്ങി…!

“” അഭി പ്ലീസ്…! “” ഞാൻ നിലത്തിടൂന്നുള്ള കാര്യം ഉറപ്പായതോടെ അവളൊന്ന് അടങ്ങിയെങ്കിലും വെപ്രാളംകൊണ്ടുള്ള കാറിച്ചാക്കൊരു കൊറവൂല…!

“” ദോണ്ടേ നോക്ക്യേ, യെന്തൊരു താഴ്ച്ചയാ…! എങ്ങാനും വീണ മോളെ റൊട്ടീന്ന് വടിച്ചെടുക്കാനെ കൊള്ളു…! ഇനി അങ്ങനെ വല്ലോംണ്ടായി പോലീസും പട്ടാളൊക്കെ വന്ന നീ സ്വയം ചാടി ചത്തതാന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം…! “” വലിയ ബുദ്ധിയില്ലാത്ത ഈ വാണത്തിനെ പറഞ്ഞ് പറ്റിക്കാൻ ഞാൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞെങ്കിലും ഇനിയെങ്ങാനും ഇവള് വീണ എന്റെ ജീവിതം ഊംബൂന്ന് പകല് പോലെ വ്യക്തമാണ്…!