അച്ചായൻ പറഞ്ഞ കഥ അർജുന്റെ റിയ കുട്ടി നിലാവ് പോലെ വന്നവൾ 1 [ഏകൻ] 145

അവൾ കരഞ്ഞു. ഞാൻ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു..

“ഞാൻ നേരത്തെ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ.. വെറുതെ കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു ഈ മുഖത്തിന്റെ മൊഞ്ചു കളയരുത് എന്ന്. എന്നെങ്കിലും ഒരു സുൽത്താൻ ഈ മൊഞ്ചത്തിയെ കെട്ടാൻ വരും . അതുകൊണ്ട് ഈ മൊഞ്ചു കളയരുത്. ”

അവൾ ചിരിച്ചു..

“എന്നെ കെട്ടാൻ അങ്ങനെ ഒരു സുൽത്താനും വരണ്ട. എനിക്ക് ഇഷ്ട്ടം അല്ല.. അങ്ങനെ വന്നാൽ പിന്നെ ആരാ സാറിന് ഫുഡ്‌ ഉണ്ടാക്കി തരുന്നേ..? ”

” എന്നാ പിന്നെ ഈ മൊഞ്ചത്തീനെ ഞാൻ തന്നെ കെട്ടേണ്ടി വരും..”

“കെട്ടിക്കോ.. എന്നാ എനിക്ക് സാറിനെ വിട്ട് എവിടേയും പോകേണ്ടല്ലോ .. എന്നും എനിക്ക് ഇവിടെ കഴിയാലോ.. എന്നും എനിക്ക് എന്റെ ഉപ്പാനെ കാണാലോ?” അവൾ കരഞ്ഞു.

“മതി മതി വേഗം ഡ്രെസ്സ് എടുത്തു വെച്ചിട്ട് വാ. ഈ കരയുന്ന പെണ്ണിനെ എനിക്ക് വേണ്ട. എനിക്ക് നല്ല ചിരിക്കുന്ന പെണ്ണിനെ മതി.”

ഞാൻ ഹാളിൽ ചെന്ന് സോഫയിൽ ഇരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് അവൾ അവിടെ വന്നു.

“ഞാൻ ഇവിടെ എല്ലാം തുടച്ചിടട്ടെ.?”

“ഇന്ന് ഇനി മോൾ ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട. നാളെ ഞാൻ ഓഫീസിൽ പോകും. അപ്പോൾ ചെയ്‌തോ.. നാളെ ഇവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് നിൽക്കാൻ പേടിയാകുമോ?”

“ഇല്ല പേടിയില്ല. എന്നാലും !! സാർ നാളെ ഇവിടെ ഉണ്ടാകില്ലേ..അപ്പോൾ? ഇത് പോലെ ഞാൻ ആരോടും സംസാരിച്ചിട്ട് ഇല്ല. .. ഇത്രയും സന്തോഷിച്ചിട്ടും. ഇങ്ങനെ ചിരിച്ചിട്ടും. ഇപ്പോൾ ഒരുപാട് സമാധാനം ഉണ്ട്.”

“സാരമില്ല ഞാൻ വൈകുന്നേരം വരും അത് കഴിഞ്ഞു രാത്രി വരെ നമുക്ക് സംസാരിക്കാം. പിന്നെ!! ഇവിടെ ആരും വരില്ല ഇനി ആരെങ്കിലും വന്നാൽ ദാ!! ആ കാണുന്ന ഹോൾ വഴി നോക്കിയാൽ മതി ഞാനോ മോളുടെ ഉപ്പയോ അല്ലാതെ ആര് വന്നാലും വാതിൽ തുറക്കണ്ട. കേട്ടോ”