അച്ചായത്തി ഫ്രം ബാംഗ്ലൂർ 9 [അധീര] 597

ഗ്ലാസ്സിൽ നിന്നും ബെക്കാർഡിയുടെ അളവ് പതിയെ കുറഞ്ഞു വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു,
രണ്ട് പേരുടെയും കണ്ണുകളിൽ പങ്ക് വക്കാൻ ബാക്കി നിൽക്കുന്ന മനോവികാരങ്ങൾ അവസരത്തിനായി കാത്ത് നിൽക്കുന്നു..
മൃദുവായ ചിരികളിൽ, സ്വല്പം മയക്കവും, ഭാവങ്ങളുടെ ആഴവും, ഇത് ഒരു നിമിഷം മാത്രമല്ല, ഒരു അനുഭവം ആയിരുന്നു — വേദനകളും പ്രതിസന്ധികളും ഒന്നിച്ച് തോല്പിച്ച് വീണ്ടും ശക്തമായ ഒരു ബന്ധത്തിന്റെ മിതമായ ഒരു സന്തോഷം.
ചിരിയും മൗനവും സങ്കടവും തുടങ്ങി പല ചേതോ വികാരങ്ങൾ പരസ്പരം പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ ഉള്ള ഒരു രാത്രി.

” എത്രനാളായി ആൽബി നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് ഇതുപോലെ..”
അവൻറെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരികിടന്ന് അവൾ ഓർമ്മകളെ അയവിറക്കാൻ തുടങ്ങി.. ആൽബിൻ പ്രത്യേകിച്ച് മറുപടിയൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.
അവർക്കിടയിലേക്ക് ഒഴുകി എത്തിയ കാറ്റ് കഠിനമായ ശീതളത നൽകുമ്പോൾ, ഇരുവരും ലഹരിയുടെ ഭയമില്ലാത്ത പച്ചയായ ലോകത്തിലേക്ക് പതിയെ എത്തി തുടങ്ങിയിരുന്നു..

” ശരിക്കും ഇതുപോലെ എല്ലാം പങ്കുവെച്ച് സംസാരിച്ച് നമ്മുടെ ഇഷ്ടങ്ങളെല്ലാം പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കി ജീവിച്ചാൽ ഈ ലോകത്തിൽ എല്ലാവരും എന്തോരം ഹാപ്പി ആയിരിക്കും അല്ലേ..??”
സ്റ്റെല്ല ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്താണെന്ന് ആൽബിക്ക് വളരെ കൃത്യമായി മനസ്സിലായിരുന്നു.

” എല്ലാവരും നമ്മളെ പോലെ ആയിരിക്കണം എന്നില്ലല്ലോ പെണ്ണേ..”

” ആൽബി ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിക്കട്ടെ..?? ”

” ആം ചോദിക്ക്..”

” ആൽബിക്ക് ശരിക്കും ഇങ്ങനെയുള്ള ഫാന്റസിയും ഇഷ്ടങ്ങളും ഒക്കെ എന്നെ കെട്ടി കൊണ്ട് വന്ന സമയം മുതൽ ഉണ്ടായിരുന്നൊ..?? ”
സ്റ്റെല്ലയിൽ നിന്നും പെട്ടെന്ന് അങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യം ആൽബിൻ തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല, കാരണം ആ ചോദ്യത്തിന് മറ്റൊരു പ്രത്യേകത കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു,
തന്റെ ഉള്ളിൽ ഇപ്പോഴും കുക്കോൾഡ് ചിന്തകൾ ഉണ്ട് എന്ന് ഉറപ്പിച്ച് പറയും പോലെയുള്ള ഒരു ചോദ്യം കൂടിയായിരുന്നു അത്.