അച്ചുവിൻ്റെ അമ്മ എൻ്റെയും 4 [ദുഷ്യന്തൻ] 290

“ ആഹാരം ഒക്കെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടോ.. ??”
തൻ്റെ പാചകത്തിൽ മറ്റുള്ളവർ തൃപ്തരാണോ എന്ന് അറിയാനുള്ള ഏതൊരു പെണ്ണിൻ്റെയും ത്വര. അത് സ്വഭാവികമാണ്.

“ ആൻ്റീ.. ഞാൻ ഇത്രക്ക് സ്വാദോട് കൂടെ വല്ലോം കഴിക്കുന്നത് കാലങ്ങൾക്ക് ശേഷമാ.. പണ്ട് അമ്മയും അമ്മായിയും ഒക്കെ വെച്ച് വിളമ്പിതന്നത് ഓർമ വന്നു.”

ഒന്ന് പുകഴ്ത്തി കയ്യിലെടുക്കാമെന്ന് വിചാരിച്ച് പറഞ്ഞതാണെങ്കിലും അതാണ് സത്യം…

എൻ്റെ പറച്ചില് കേട്ട് രേവതി ആകെ അങ്ങ് സുഖിച്ചു.
കൂടെ അമ്മുവിൻ്റെ വക ഒരു ചോദ്യവും.
“ ഇവിടെ വന്നിട്ട് നട്ടിൽ പോയില്ലേ?? ഇനി എന്നാ പോകുന്നെ??”

“ ഇനി പോയിട്ടും വല്യ കാര്യമില്ല.. അവിടെ കാണാനും വെച്ച് വിളമ്പി തരാനും ഒന്നും ആരുമില്ല..”

ആ പറച്ചിലിൽ എല്ലാരുടെയും മുഖത്ത് വന്ന മാറ്റം ഞാൻ കണ്ടു. തുടർന്ന് ചോദിക്കില്ലെന്നറിയം.. എങ്കിലും അവരുടെ മുന്നിൽ പിന്നെ ഇരിക്കാൻ തോന്നിയില്ല. എഴുന്നേറ്റ് പോകുന്നത് മര്യാദ അല്ലെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ട് അവിടെ തന്നെയിരുന്നു. രേവതിയുടെ കണ്ണുകൾ എന്നെത്തന്നെ നോക്കി. അതിൽ സാധരണയുള്ള കടുപ്പം ഇപ്പോഴില്ല. അച്ചു തുടർന്ന് എന്തോ ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങിയെങ്കിലും രേവതി നയത്തിൽ അവളെ തടഞ്ഞു.
പിന്നെ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് സമയം മുന്നോട്ട് പോയി.

സമയം മൂന്നരയായി. ഒരു ഓർമപ്പെടുത്തൽ പോലെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ പോകണ്ടേ.??” അമ്മുവിനെ നോക്കി ഞാൻ ചോദിച്ചു..
ഹാം.. എന്നാ പോയേക്കാം. വാ.. അമ്മുവും ok പറഞ്ഞു.

“ അതേ.. എങ്കിൽ കേക്ക് ഇരുപ്പുണ്ട് . രാത്രിയിൽ മുറിക്കാൻ ഇരുന്നതാ. പിന്നെ ഇപ്പൊ നിങ്ങളുമുണ്ടല്ലോ. അതകൂടെ കട്ട് ചെയ്തിട്ട് ഇറങ്ങാം” ഞാൻ പറഞ്ഞത് കെട്ട് എഴുന്നേറ്റ അമ്മുവിനോട് രേവതി പറഞ്ഞു.