ആദിത്യ അയ്യരുടെയും ആദിലക്ഷ്മി അയ്യരുടെയും ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ 2 [തുണ്ടത്തു എഴുത്തച്ഛൻ] 366

പണ്ട് അച്ഛനെ പുച്ഛിച്ചു നിറുത്തി വെച്ച നരസിംഹ ഉപാസന വീണ്ടും ആരംഭിക്കണം

മനസിനെ പിടിച്ച് നിർത്താൻ അതിനോളം ശക്തി വേറൊന്നിനും ഇല്ല എന്നാണ് ശാസ്ത്രം

അച്ഛൻ പറയുന്നത് മുഴുവനും അന്ധവിശ്വാസം ആയി തള്ളി കളഞ്ഞത് എന്റെ തെറ്റ്

ശാസ്ത്രത്തിനു ഇനിയും വിശദീകരിക്കാനാവാത്ത പലതുമുണ്ട്

അല്ലെങ്കിൽ ഇന്നലെ രാത്രി സംഭവിച്ചതൊക്കെ എന്ത്!” എന്ന് മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ചുരികയുമെടുത്തു ഞാൻ മീനപ്പുരയിൽ നിന്നുമിറങ്ങി കുളപ്പുര വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ അതാ നക്ഷത്രം പോലെ ചേച്ചി മുൻപിൽ നില്കുന്നു

ഓർക്കപ്പുറത്തു വാതിൽക്കൽ പെട്ടന്ന് ഒരു രൂപം കണ്ടപ്പോൾ ചേച്ചിയാണല്ലോ എന്ന് ഓർക്കും മുൻപേ ഒരു നടുക്കമാണ് ആദ്യം ഉള്ളിലൂടെ പാഞ്ഞത്

തലേന്ന് അർധരാത്രിക്ക് ഉണ്ടായതൊക്കെ കൂടെ എന്റെ ഹൃദയത്തെ കലക്കി മറിച്ചിരുന്നു

പക്ഷെ അതിലേറെ പേടിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു ചേച്ചിയുടെ നോട്ടം

ചേച്ചി മാറാതെ എനിക്ക് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങാൻ പറ്റില്ല

തുറിച്ചു നോക്കികൊണ്ട് നില്കുന്നത് അല്ലാതെ ഒന്നും ഒട്ടു പറയുന്നതുമില്ല

ഞാൻ നിലത്തേക്ക് നോക്കികൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് കടക്കാനുള്ള ഭാവത്തിൽ മുന്നോട്ട് ആഞ്ഞു

ചേച്ചിയുടെ കൈ എന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വന്നു എന്നെ തടുത്തു നിറുത്തി

മുഖമുയർത്തിയ എന്നെ വരവേറ്റത് ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നു

“നിന്റെ പൂണൂൽ എവിടെടാ?”

ശെരിയാണ്

എന്റെ ശരീരത്തിൽ ഇപ്പോൾ പൂണുനൂൽ ഇല്ല

സൃഷ്ടി സ്ഥിതി സംഹാരത്തിന്റെ പ്രതിബിംബമായി ശരീരത്തിന് കുറുകെ ഇന്നലെ രാത്രി വരെ ഞാൻ അണിഞ്ഞിരുന്ന ആ പരിശുദ്ധിയുടെ അടയാളം