ആദിത്യ അയ്യരുടെയും ആദിലക്ഷ്മി അയ്യരുടെയും ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ 2 [തുണ്ടത്തു എഴുത്തച്ഛൻ] 366

നാല് നാൾ സഞ്ചരിച്ചു അദ്ദേഹം അവരുമായി ഇന്ന് തറവാട് ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് എത്തി

കൊടും വനമായിരുന്ന ഒരു കുന്നിൻ ചെരിവിൽ ആരോ തയ്യാറാക്കി വെച്ചത് പോലെ ഒരു വിസ്ത്രീതിയിൽ പരന്ന കാട് പിടിച്ച ഭൂമി

വായുവിലേക്കു മഞ്ചാടിക്കുരുക്കൾ വാരിയെറിഞ്ഞിട്ട് അതു ചെന്ന് കൃത്യമായി വൃത്തത്തിൽ വീഴുന്നയിടം കുഴിക്കാൻ അദ്ദേഹം കല്പന നൽകി

നിലത്തു വീണ മഞ്ചാടിക്കുരുക്കൾ വൃത്തത്തിൽ ഒരു വലയം സൃഷ്‌ടിച്ച ഭാഗത്തേക്ക്‌ കാലെടുത്തു വെച്ചവർ അത്രയും പേരെയും കൊണ്ട് അവിടുത്തെ ഭൂമി ഇരുപതു അടിയോളം ഇടിഞ്ഞു താണു

ഒരു ചെറിയ കിണർ പോലെ രൂപപ്പെട്ട അതിനുള്ളിൽ ആഴ്ന്നുവീണ ആർക്കും അപായം ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല എന്നു മാത്രമല്ല അവർ ചെന്ന് വീണത് മരംകോച്ചുന്ന തണുപ്പുള്ള അരയോളം താഴ്ചയുള്ള വെള്ളത്തിലേക്ക് ആയിരുന്നു

അടിയിൽ നിന്നും മുകളിലേക്കു നുരഞ്ഞു പൊന്തി മലരികൾ സൃഷ്ടിച്ചു ഉയർന്നു മറിഞ്ഞു അവിടെ എവിടേക്കോ തന്നെ ഒഴുകി മറഞ്ഞ ഒരു ജലസ്രോതസ്

ചെറു കിണറിൽ നിന്നും മുകളിലേക്ക് സഹായത്തിനായി വിളിച്ചു കൂവിയ അവരോടു ശാന്തമായി അവിടെ മറ്റെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടോയെന്നു നോക്കാൻ മുതുമുത്തച്ഛൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു

ജലത്തിൽ പരതിയ അവരുടെ കൈയിൽ അനേകം വള്ളി പടർപ്പുകൾ തടഞ്ഞു

ഒപ്പം ഒരു നീണ്ടുരുണ്ട പാറക്കല്ലും

അവർ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത് കേട്ടപ്പോൾ അവരെ മുകളിൽ എത്തിക്കാൻ അദ്ദേഹം കൂടെയുള്ള മറ്റുള്ളവരോട് പറഞ്ഞു

ഉടുമുണ്ടുകൾ കൂട്ടിക്കെട്ടി അവരെയെല്ലാം മുകളിൽ എത്തിച്ചു

ഈ സ്ഥലത്ത് ജല സ്രോതസ്സിനോടൊപ്പം ഒരു സ്വയംഭൂ വിഗ്രഹവും ഉണ്ടെന്നും ഇതിനെ ഇനി അനാഥമാക്കാൻ കഴിയില്ല എന്നും തനിക്കിനി ഇവിടെ തങ്ങേണ്ടതായി ഉണ്ടെന്നും അറിയിച്ചു അദ്ദേഹം അവിടെത്തന്നെ ഇരുന്നു