ആദിത്യ അയ്യരുടെയും ആദിലക്ഷ്മി അയ്യരുടെയും ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ 3 [തുണ്ടത്തു എഴുത്തച്ഛൻ] 267

കുടിയുടെ പിന്നിൽ നിന്നും വായിൽ തുണി തിരുകി, കൈകൾ പിന്നിൽ ബന്ധിച്ച നിലയിൽ, ഒരു വെളുത്തു തടിച്ച നഗ്നയായ സ്ത്രീയെ ആരോ പിന്നിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ഉന്തി തള്ളി നടത്തിക്കൊണ്ട് വന്നു. തീപ്പന്തത്തിന് അടുത്തെത്തിയപ്പോളാണ് അവരെ തള്ളിക്കൊണ്ട് വന്ന ആളിനെ ഞാൻ തീ വെളിച്ചത്തിൽ ശെരിക്കും കാണുന്നത്. ആളിനെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ എന്റെ എന്റെ സിരകൾ മരവിച്ചു പോയി..

താര….

കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാൻ ആവാതെ ഞാൻ ഒന്നുകൂടെ തല കുടഞ്ഞിട്ട് നോക്കി.

അതേ.. അവൾ തന്നെ..

വൈകുന്നേരം അരുവിയിൽ ഞാൻ കണ്ട അപ്സര സുന്ദരി.. വെണ്ണ പോലത്തെ ശരീരമുള്ള ആ ജലകന്യക തന്നെ. ഇപ്പോളിതാ ശരീരമാസകലം മൂടുന്ന തരത്തിലുള്ള ഒരു കറുത്ത മേലങ്കി അണിഞ്ഞു മുടിയിലാകെ ചുവന്ന തെച്ചിപ്പൂക്കൾ അണിഞ് കൺ തടങ്ങളിൽ ചുറ്റും കറുത്ത മഷി തേച്ച് ഒരു ആരാച്ചാരുടെ ഭാവത്തിൽ മൂപ്പന്റെ കുടിയിൽ നടക്കാൻ പോകുന്ന എന്തോ കർമത്തിന് ഭാഗഭാക്കാവാനെന്ന മട്ടിൽ ഉഗ്രരൂപിയായ യക്ഷിയെ പോലെ വീണ്ടും കണ്മുന്നിൽ. എന്നെ അടിമുടി വിറച്ചു കയറി. കാലുകൾ വേച്ചു പോകും പോലെ.

ശരിക്കും ആരാണ് താര? വൈകുന്നേരം മുതൽ ശേഖരൻ പറഞ്ഞ വാക്കുകളും അതു കഴിഞ്ഞു കണ്ട കാഴ്ചകളും മനസ്സിൽ തോന്നിയ തോന്നലുകളും ഇപ്പോൾ ഈ നിമിഷം കണ്ട കാഴ്ചകളും എല്ലാം കൂടെ തലയ്ക്കുള്ളിൽ കെട്ടുപിണഞ്ഞു തലകറക്കം സൃഷ്ടിക്കും പോലെ. ഇതൊക്കെ ശെരിക്കും സംഭവിക്കുന്നത് തന്നെയാണോ അതോ വെറും സ്വപ്നമാണോ?