അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3377

ഭക്ഷണം കഴിച്ച് പ്രസാദും പിള്ളേരും ഉറങ്ങാൻ കിടന്നു. പണിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് ലൈറ്റ് അണച്ച് അവളും റൂമിലെത്തി. ഫാനിന്റെ കാറ്റ് തട്ടുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു ആശ്വാസം. അത്രയും നാളുകൾ വെമ്പി വിയർത്ത് കിടക്കേണ്ടി അവസ്ഥ അവളൊരു നിമിഷം ഓർത്തു. പക്ഷെ ഈ സുഖങ്ങളുടെ കാരണക്കാരൻ മാധവൻ ആണെന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ ഉള്ള ഒരു നീരസം. അവളും ബെഡിൽ കയറി കിടന്നു.

“ഏട്ടാ..നേരത്തെ കിടന്നോ.?”

“ഉം..”

“എന്താ എന്നോട് ഒരു ദേഷ്യം പോലെ..?”

“ഒന്നുമില്ല..”

“എനിക്കറിയാം.. വേറൊരാളുടെ ഔദാര്യത്തിൽ ഇങ്ങനെ കഴിയേണ്ടി വരുന്ന പേടി കൊണ്ടാ ഞാൻ..”

“നിനക്കിന്ന് ഉഷ്ണമില്ലാതെ കിടക്കാൻ പറ്റിയില്ലേ.. വേറൊന്നും ചിന്തിക്കേണ്ട..”

“അങ്ങനെയല്ല..”

“ഞാൻ കണ്ടില്ലല്ലോ.. നിന്നെ അയാൾ ഒന്ന് നോക്കുന്നത് പോലും.. നിനക്ക് സംശയമാണ്. നിന്നോട് മോശമായി പെരുമാറിയവരെ വച്ച് എല്ലാരേയും അളക്കരുത്..”

അശ്വതിയുടെ വായ അടഞ്ഞു പോയി. ഈശ്വര ഞാനെങ്ങനെ ഏട്ടനോട് പറയും അയാളും അത്തരക്കാരനാണെന്ന്.

അവളൊന്നും മിണ്ടാതെ കിടന്നു. ഏതോ വലിയ ട്രാപ്പിൽ പെടുന്നത് പോലെയൊരു പ്രതീതി. അപ്പോഴും സുഖമായൊരു നിദ്രയിൽ അഴയുന്നത് പോലെ കണ്ണുകൾ കൂമ്പി. ദിവസങ്ങൾ താണ്ടിയുള്ള ഒരു സുഖ നിദ്ര..!

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ പുറത്തേക്ക് പോകാൻ ഒരുങ്ങുകയാണ് പ്രസാദ്.

“ഏട്ടനെവിടെക്കാ ഇത്ര രാവിലെ തന്നെ..?”

മുടി ബണ്ണ് പോലെ മുറുക്കി വച്ച്കൊണ്ട് അശ്വതി അവന്റെ അടുത്തേക്കെത്തി.

“ഇന്ന് തന്നെ വേറെ സ്ഥലം അന്വേഷിക്കണമെന്നല്ലേ നി പറഞ്ഞത്.”

“ഓ.. അതിനിത്ര രാവിലെ പോണോ..?”