അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3379

അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“ഞാൻ ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കുന്നത്തെ ഉള്ളു”

“വന്നിട്ട് കഴിക്കാം..”

“ഞാൻ പറഞ്ഞതിനോട് ഏട്ടനിത്ര ദൃതി കാണിക്കേണ്ട. എന്തായാലും കുറച്ച് ദിവസം ഇവിടെ തങ്ങുന്നില്ലേ..”

“ഒഹ്.. ഇപ്പൊ അങ്ങനെയാണോ..?”

“എങ്ങനെയും അല്ല.. എനിക്ക് അയാളെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ നല്ല ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ട്. പക്ഷെ ഏട്ടൻ ഇങ്ങനെ വെപ്രാളം കാണിച്ചാൽ നല്ലൊരു ചുറ്റുപാടുള്ള സ്ഥലം കിട്ടിയെന്ന് വരില്ല. അത്കൊണ്ട് പറഞ്ഞതാ. പിന്നെയൊരു ജോലിയും വേണമല്ലോ..”

“മ്മ്..ഞാൻ പോയിട്ട് വരാം..”

സ്റ്റെയർ ഇറങ്ങി പോകുന്ന ഭർത്താവിനേം നോക്കി അവളവിടെ നിന്നു.

ഈശ്വരാ.. പെട്ടെന്ന് ഒരു ജോലി റെഡിയാക്കി കൊടുക്കണേ..

രണ്ട് പിള്ളേരേം കുളിപ്പിച്ച് ഭക്ഷണം കൊടുത്ത് അവളും കഴിച്ചു. ചിന്നുവിന്റെ മുഖത്തെ സന്തോഷം കാണുമ്പോൾ അവൾക്കും സന്തോഷിക്കാതിരിക്കാനായില്ല. രണ്ട് ദിവസത്തോളം അലക്കാനുള്ള വസ്ത്രം ബക്കട്ടിലിട്ടു.

ഇളയ കൊച്ചിനെ ചിന്നുവിനെ ഏല്പിച്ച് ബക്കറ്റുമാമായി അവൾ സ്റ്റെയർ ഇറങ്ങി താഴെയെത്തി. പുറത്ത് കാറ് കാണാഞ്ഞപ്പോൾ നല്ല ആശ്വാസമായി. സ്വസ്ഥമായി അലക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഇന്നത്തെ ദിവസം എവിടെയും പോകുന്നില്ലെന്ന് ഉറപ്പിച്ച് ഉറങ്ങുന്ന മാധവന്റെ ചെവിയിൽ ഒലിയലകൾ പോലെ അശ്വതി വസ്ത്രമലക്കുന്ന ശബ്ദം ഇരച്ചെത്തി. നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് ഇന്നലത്തെ ഓർമകൾ അയാളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് ഇരമ്പി.

“അശ്വതി..!”

അയാളുടെ ചുണ്ടുകൾ ഉരുവിട്ടു. വീണ്ടും അവളെ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് എത്തിച്ചതോർത്ത് മാധവന് ഒന്ന് തുള്ളിച്ചാടമെന്ന് തോന്നി. എണീറ്റ് മുണ്ട് മുറുക്കി നേരെ അടുക്കളയിലേക്ക്. അവിടെയുള്ള ജനൽ പാതി തുറന്നാൽ കൃത്യമായ വ്യൂ ആണ്. മുൻപും അവളുടെ സീൻ പിടിച്ചിരുന്ന അതേ സ്ഥലം. ഒന്ന് മുഖം കഴുകി അയാൾ ജനൽ പാളി പതിയെ തുറന്ന് നീക്കി.