അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3379

“ആ.. റെഡി ആയോ..?”

അയാൾ തിരിഞ്ഞു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. ഒന്നും മിണ്ടാതെ തല കുമ്പിട്ട് നിക്കുകയാണ് അശ്വതി. അതയാൾക്കും സൗകര്മമായി. സാരി മറഞ്ഞിട്ടാണെങ്കിലും അവളുടെ മാറിടത്തിന്റെ വലുപ്പം തൊട്ട് മുന്നിൽ അയാൾ കണ്ടു. കണ്ണ്കൊണ്ട് വീണ്ടുമൊന്നളന്നു.

“ഇതെന്താ പുതുപ്പെണ്ണിന്റെ നാണം പോലെ..”

അത് കേട്ടപ്പോൾ അവൾക്ക് കലി കയറി. പുഞ്ചിരിയോടെ അയാളാ ട്രേ വാങ്ങി മുറിയിലെ മേശയിൽ വച്ച സമയം അശ്വതി വേഗം തിരികെ മാറി നിന്നു.

പത്തു മിനുട്ട് വേണ്ടി വന്നുള്ളൂ. പണി കഴിഞ്ഞ് പിള്ളേർ ഇറങ്ങി.

“സൂപ്പർ കോഫീ..”

അശ്വതിക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞ്, രുചിച്ചു കൊണ്ടയാൾ പറഞ്ഞു. അവൾ അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയതേ ഇല്ല.

കപ്പുകൾ കാലിയായി.

പണി കഴിഞ്ഞതിന്റെ പൈസ അയാൾ പേഴ്സിൽ നിന്നുമെടുത്ത് പിള്ളേർക്ക് നൽകി. സന്തോഷത്തോടെ അവർ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

“അശ്വതി.. ഇനി മക്കൾക്ക് സുഖമായി കിടക്കാം.. നിനക്കും..”

പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അയാൾ മെല്ലെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് കാലെടുത്ത് വച്ചു. അവൾ മെല്ലെ പുറകോട്ടും. കൂടുതൽ അടുത്തേക്ക് വരികയാണ് എന്ന പേടിയിൽ അവൾ തല ഉയർത്തി. വിചാരിച്ചിട്ടു കൂടി ദേഷ്യഭാവം പുറത്തേക്ക് വന്നിരുന്നില്ല. കാരണം അയാളുടെ ബലമാണ് ഓർമ വരുന്നത്.

പെണ്ണിന്റെ വിടർന്ന കണ്ണുകളുടെ നോട്ടം അയാൾക്ക് താങ്ങാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. അതിലൊരു പേടിയും ഉത്കണ്ഠയും കണ്ടു. പാവം പെണ്ണ്..!

“പ്രസാദ് എവിടേക്ക് പോയതാ..?”

ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ അയാൾ ചോദിച്ചു. ഉത്തരം പറയാൻ വേണ്ടി വിറക്കുകയാണ് അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ. വാക്കുകൾ പുറത്തേക്ക് വരുന്നില്ല. മാധവന് അത് മനസിലായി. അയാൾ പുറകിലേക്ക് നീങ്ങി.