അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3377

അത് കേട്ടപ്പോൾ അശ്വതിയുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി. നന്ദി സൂചകമായ ഭാവത്തോടെയാണ് അവൾ നിന്നത്.

“കുറച്ച് കാഷും അവനെ ഏല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.. നിങ്ങളുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കായി.., മക്കൾ എവിടെ..?”

“മുറിയിലുണ്ട്..”

അവളല്പം താമസിച്ച് പറഞ്ഞു.

“ഇന്നലെ എങ്ങനെ എല്ലാർക്കും സുഖമായി ഉറങ്ങാൻ പറ്റിയോ..?”

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. വീണ്ടുമയാൾ ആവർത്തിച്ചപ്പോൾ ചെറുതായൊന്നു മൂളി.

“അത് കേട്ടാൽ മതി എനിക്ക്. നി ഇവിടെ ഒരു കുറവും ഇല്ലാതെ കഴിയണം.. അതാണ് എനിക്ക് വേണ്ടത്..”

അയാളുടെ സംസാരഗതിമാറി വരുന്നുണ്ടോ എന്നവൾക്ക് തോന്നി. ഉത്തരം കൊടുക്കാതെ, അയാളെ നോക്കാതെ നിന്നു.

“അശ്വതി..”

വിളി കേട്ട് അവളുടെ വിടർന്ന കണ്ണുകൾ അയാളുടെ നേരെ ചലിച്ചു.

“അന്നത്തെ കാര്യത്തിൽ നിനക്കിപ്പോഴും എന്നോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ..?”

“ഞാനതു മറന്നു..”

“മ്മ്..”

വേറെന്ത് പറയണം ചോദിക്കണം എന്നറിയാതെ പെണ്ണിന്റെ മുന്നിൽ അയാൾ വെരുകി. മൗനമായ നിമിഷങ്ങൾ നീണ്ടുപോകുമ്പോൾ അവൾക്കും അത് അസഹ്യമായി തോന്നി. കാരണം ഭർത്താവോ കാമുകനോ ഒന്നുമല്ലോ മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്നത്.

“നിങ്ങൾക്ക് പോകാൻ സമയമായില്ലേ..?”

അശ്വതിയുടെ ചോദ്യം.

“മ്മ്.. ആയി പോകുവാ..”

അയാൾ എഴുന്നേറ്റു.

“ഞാനൊരു സമ്മാനം തന്നാൽ നി വാങ്ങുമോ..”

അവളുടെ നേരെ മുമ്പിൽ നിന്ന് ചോദിച്ചു.

ഷേർട്ടിന്റെ പോക്കെറ്റിൽ നിന്നും അയാൾ ഒരു റോസ് കടലാസ് പൊതി എടുത്ത് തുറന്നു. രണ്ട് സ്വർണ്ണ കൊലുസ്സുകൾ..!

മാധവൻ അത് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി.

“വേണ്ട..!”

അവളുടെ സ്വരം വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“പ്ലീസ്‌ അശ്വതി.. നീയിതു വാങ്ങണം..”