അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3377

വേഗത്തിൽ സ്റ്റെയർ കയറാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അടുത്ത പടിയിലേക്ക് കാലെടുത്ത വച്ച മാധവൻ നിന്നു.

അശ്വതി പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു. ഇരുവരുടെയും നോട്ടങ്ങൾ ഉടക്കി, തീവ്രതയിലേക്ക് കടക്കുമെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ അവൾ നോട്ടം മാറ്റി.  ചിരിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന തരത്തിൽ മുഖത്ത് എന്തെന്നറിയാത്ത ഭാവം.

“അശ്വതി…”

അവളെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ മെല്ലെ മുകളിലേക്ക് കയറി. അടുത്തേക്ക് വരുന്ന മാധവനെ കണ്ട് തെല്ലൊന്ന് ഭയന്നിരുന്നു പെണ്ണ്. മനസ്സ് വായിച്ചത് പോലെ അയാൾ അധികം നീങ്ങാതെ മൂന്ന് പടിയുടെ അകലത്തിൽ നിന്നു. അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അശ്വതി വല്ലാതെ നേർവസ് ആയിരുന്നു.

“താങ്ക്സ് അശ്വതി..”

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“പുതിയ സാരിയാണല്ലേ..?”

“ഉം..” കനം കുറഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ മൂളി.

“പുറത്തേക്ക് പോകാനുണ്ടോ..?”

“ഇല്ലാ..”

“അപ്പോ എനിക്ക് വേണ്ടിയാണോ..?”

ആ ചോദ്യം അവളിൽ അപ്രതീക്ഷിതമായ ഞെട്ടലുണ്ടാക്കി. അതിനുത്തരം ഉണ്ടായില്ല. സത്യം പറഞ്ഞാൽ എന്ത് പറയണമെന്ന് കിട്ടിയില്ല.

അവളുടെ മൗനം അയാളിൽ വല്ലാത്തൊരു ഉന്മേഷം ജനിപ്പിച്ചു.

“താങ്ക്സ് അശ്വതി.. ഞാനിന്ന് വളരെ സന്തോഷവാനാണ്..

എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാതെ..?”

“ഒന്നുമില്ല..” അവൾ ചുണ്ടുകളനക്കി.

അത്യധികം പ്രസരിച്ച മുഖവുമായി മാധവൻ തിരികെയിറങ്ങി. മറയുന്നതിനു മുമ്പ് ഒരു തിരിഞ്ഞു നോട്ടവും. അപ്പോഴും അയാളവിടെ അശ്വതിയെ കണ്ടു.

ഉള്ളിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു ചമ്മലായിരുന്നു അശ്വതിക്ക് തോന്നിയത്. ചെന്ന് ഡിനിംഗ് ടേബിളിനു മുന്നിലിരുന്നു.