അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3379

മാധവന്റെ അപ്രസന്നമായ മുഖം അശ്വതി കാര്യമാക്കിയില്ല. കാരണം ഇങ്ങനൊക്കെ മതിയെന്ന് അവൾ കണക്കു കൂട്ടി. ഞാനെന്തായാലും അയാളുടെ ഭാര്യയൊന്നുമല്ലല്ലോ..

അടുത്ത ദിവസം അയാളുടെ മുന്നിൽ പോകാൻ വേണ്ടി അവൾക്ക് ഇഷ്ടമെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എങ്കിലും കൊടുത്ത വാക്ക് പാലിച്ച് റെഡിയായി.

ഉടുത്തുടുത്ത് പഴകി നേർത്ത ഇളം മഞ്ഞ സാരിയിൽ അവളുടെ അംഗലാവണ്യം എടുത്തു കാണിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി മാധവന്.

അയാളുടെ കണ്ണുകൾ തെന്നി, തന്നെ അടിമുടി നോക്കുന്നത് കണ്ട് ഭയത്തിന്റെ ചെറിയ വിറയലോട് കൂടി അവൾ സാരിയുടെ അരികുകൾ അടുപ്പിച്ചു.

അയാളുടെ ചിരിക്ക് തിരിച്ച് ചിരിക്കാനും തോന്നിയില്ല.

“ഈ സാരിയൊക്കെ ഉപേക്ഷിക്കാറായില്ലേ അശ്വതി..?”

ചോദ്യം കേട്ട് അവളൊന്ന് പകച്ചെങ്കിലും തന്റേടത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“വേറെയില്ല..”

“പുതിയത് ഇല്ലെന്നല്ലേ..? അറിയാം..”

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ നിന്നെപോലെയുള്ള പെണ്ണൊക്കെ നന്നായി ഒരുങ്ങി നിൽക്കുന്നതാണ് വേണ്ടതെന്ന്..വീട്ടിലെ ആണുങ്ങൾക്ക് ഐശ്വര്യം..!”

“നിങ്ങൾക്ക് എന്നെ കാണുകയല്ലേ വേണ്ടു. പിന്നെന്താ..?”

“അങ്ങനെയല്ല.. നിന്നെ കാണുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാൽ നിന്റെ മുഖവും രൂപവുമല്ലേ.. അപ്പോ അതിനൊത്ത സൗന്ദര്യത്തിൽ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങണ്ടേ..”

അയാൾ രണ്ട് പടികൾ കൂടെ കയറി മുകളിലേക്ക് വന്നു. അവളുടെ കാലുകൾ വിറക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി.

“ദാ നോക്ക്.. ചുമലിൽ കീറലുണ്ട്..”

പേടിയോടെ അവൾ വേഗം ബ്ലൗസിൽ വിരലുകൾ നീക്കയപ്പോൾ ബ്രാ വള്ളിയുടെ ഭാഗം തടഞ്ഞു.

“ഇപ്പൊ മനസ്സിലായോ..?”