അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3527

അയാളുടെ വാക്കുകളിൽ ചൂളി, കണ്ണാടി നോക്കാതെ വരാൻ തുനിഞ്ഞ നിമിഷത്തെ അവൾ ശപിച്ചു.

“അശ്വതി.. വേറൊന്നും തോന്നരുത്. സാരികൾ ഞാൻ വാങ്ങി തരാം. നി ഉടുക്കുമോ..?”

“ഇല്ല..”

അവൾ കട്ടായം പറഞ്ഞു.

“വാശി കാണിക്കല്ലേ.. അവന് എന്തായാലും നിനക്കിപ്പോൾ വസ്ത്രങ്ങളും ആഭരണങ്ങളും വാങ്ങി തരാൻ കഴിയുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. മാത്രമല്ല അവന് കുടിയും അധിക ചിലവുണ്ടെന്ന് നി തന്നെയാ എന്നോട് പറഞ്ഞത്.. അത്കൊണ്ട് ഞാൻ നിനക്ക് രണ്ട് സാരി വാങ്ങി തന്നെന്നു വിചാരിച്ച് അവൻ പോലും നിന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തില്ല..”

“പ്ലീസ്.. നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് പോലെ ഉടുത്തൊരുങ്ങി നിൽക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന പെണ്ണല്ല ഞാൻ. നിങ്ങൾ എനിക്കൊരു സഹായം ചെയ്ത് തരുന്നതിനു പകരം തിരിച്ചു സഹായിക്കുന്നു. അത്രയേ കാണേണ്ടു..”

“പക്ഷെ എനിക്ക് നി ചെയ്ത് തരുന്നത് എത്റ വലിയ സഹായമാണെന്ന് നിനക്കറിയില്ല. നിന്നെ കണ്ടിറങ്ങുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ എത്റ മാത്രം സന്തോഷവാനാണെന്നോ…”

അവൾ എന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് അയാൾ വീണ്ടും തുടർന്നു.

“അത്കൊണ്ട് നീയിത് അനുസരിക്കണം. നി പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഞാൻ കൃത്യമായി ചെയ്യാം. അത് കൂടാതെ എന്തെങ്കിലും സഹായം ആവിശ്യമാണേൽ പറയാൻ മടിക്കരുത്..”

അവളുടെ വാക്കുകൾ കേൾക്കുന്നതിനു മുൻപ് അയാളിറങ്ങി നടന്നു. ഒരു ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ അനുവാദം ചോദിക്കണമെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും ഇപ്പോ പന്തിയല്ലെന്ന് അയാൾക്ക് മനസിലായി.

അവൾ അല്പം ദേഷ്യത്തോടെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറി വാതിലടച്ചു. പുതിയ പുതിയ ആവിശ്യങ്ങളാണ് അയാൾ ഉന്നയിക്കുന്നത്. വേണ്ടാത്ത പണിയാണല്ലോ ചെയ്ത് വച്ചത്..