അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3377

വിളിക്കാൻ മടി തോന്നിയത് കൊണ്ട് അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇറങ്ങി.

പതിനൊന്നു മണിക്ക് പുറത്ത് കാറിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടു. ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ കൈ നീട്ടി തല ചാർത്തി കിടക്കുന്ന അശ്വതി പെട്ടെന്ന് ഉയർന്നു.

എഴുന്നേറ്റ് മുഖം കഴുകി, കവിളുകളിൽ വരണ്ടുണങ്ങിയ കണ്ണ് നീർ തുടച്ച് മുഖത്തെ അപാകതകൾ മാറ്റിയെടുക്കാൻ ശ്രമം നടത്തി.

സാഹചര്യമോ ഗതികേടോ അവളെ വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്ത് വരാൻ വിവശയാക്കിയിരുന്നു.

കുളിക്കാതെ, തലേന്നുടുത്ത സാരി മാറാതെ, ഇളകി കിടക്കുന്ന മുടിയിഴകളുമായി നിൽക്കുന്ന അശ്വതിയെ കണ്ണിമ വെട്ടാതെ നോക്കുകയാണ് മാധവൻ.

ആ നിലയിലും പെണ്ണിനെ അയാൾക്ക് അതീവ സുന്ദരിയായി തോന്നിച്ചു.

മാധവൻ പതിയെ പടികൾ കയറുമ്പോൾ മുഖം കുത്തനെയിട്ട് അവളവിടെ തന്നെ നിന്നു. ഇത്തവണ രണ്ടു പടികളുടെ അകലത്തിൽ അയാളെത്തി.

“അശ്വതി..”

വിളി കേട്ടിട്ടും അവൾക്കായാളെ നോക്കാൻ തോന്നിയില്ല.

“നിന്റെ കണ്ണീർ വാർന്ന മുഖമാണോ ഞാൻ കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞത്..?”

അയാൾ താഴ്മയോടെ ചോദിച്ചു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത് കാണുന്നുണ്ട്.

“എനിക്ക് മനസിലാകും അശ്വതി.. നിന്റെ അവസ്ഥ.. പക്ഷെ..”

പറയാൻ വന്നത് വിഴുങ്ങി അയാൾ അവളെ നോക്കി.

“പുതിയ സാരി ഉടുത്ത് വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു. സാരമില്ല…”

അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. കൈകൾ കൂട്ടി പിടിച്ച് മുഖം താഴ്ത്തി നിൽക്കുവാണ്.

“അവനെ കൗൺസിലിംഗിനോ മറ്റോ കാണിക്കണോ..?”

അയാളുടെ കൂടുതൽ ചോദ്യങ്ങൾ നേരിടാൻ ത്രാണി ഉണ്ടായില്ല. അവൾ ഉളിലേക്ക് കയറി.

“അശ്..”

വിളി മുഴുവിക്കാതെ അയാളും നിന്നു. മെല്ലെ താഴിക്കറങ്ങി നടന്നു. അവളിന്ന് വരാൻ സാധ്യത ഇല്ലെന്ന് കരുതുയിടത്ത് അവളുടെ വരവ് അയാളെ നന്നായി സന്തോഷിപ്പിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ അശ്വതിയുടെ സങ്കടവും രൂപവും നെഞ്ചിൽ തറച്ചത് പോലെയൊരു വിങ്ങൽ..!