അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം [ഏകലവ്യൻ] 3377

“എടി എന്താ ഇത്..?”

അവനോരോ കവറുകൾ പൊട്ടിച്ച് വസ്ത്രങ്ങൾ പുറത്തെടുക്കാൻ തുടങ്ങി. മൂന്ന് സാരിയും രണ്ട് കുഞ്ഞുടുപ്പും.

“കണ്ടിട്ട് മനസിലാവുന്നില്ലേ..?”

“ഇതെവിടെ നിന്നാണെന്ന്..?”

“നിങ്ങടെ ഏട്ടൻ ന്ന് പറയുന്നയായാളോട് ചോദിക്ക്..”

“ഐവ.. ഇതാണോ നിനക്കവിടെ സൗകര്യക്കുറവ്..?”

“ഏട്ടാ…”

അവളലല്പം ഞെട്ടലോടെ വിളിച്ചു.

“വേറൊരുത്തൻ കൊണ്ടുത്തരുന്ന തുണികളാണോ ഞാൻ ഉടുക്കേണ്ടത്..?”

ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു.

“അതിനെന്താ..? നിന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണ പോലെ അയാൾ നിന്നോട് എന്തെങ്കിലും പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടോ..? ഇല്ലല്ലോ..ഇത്ര നാളുകളും ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ലാതെ ഇവിടെ കഴിഞ്ഞില്ലേ..”

അവൻ വസ്ത്രങ്ങൾ മേശയിലിട്ട്. ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടണുകൾ ഇടാൻ തുടങ്ങി.

“അന്യന്റെ ചിലവിൽ ജീവിക്കാനാണേൽ എന്നെയെന്തിനാ നിങ്ങടെ ഭാര്യയാക്കിയത്..?”

സങ്കടവും ദേഷ്യവും വന്ന ഭാവത്തിൽ അവളവന് നേരെ ചീറി.

“പണ്ണാൻ…!”

എടുത്ത വായിൽ അവൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അവൾക്കാ നിമിഷങ്ങളെ വിശ്വസിക്കാനായില്ല.

അവൻ പുറത്തേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുകയാണ്.

“നിങ്ങളെവിടെക്കാ..?”

“ഏട്ടാ…”

അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്ന അശ്വതിയെ വകവെക്കാതെ അവൻ വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങി. പുറകെ അവളും. കുടിക്കാനോ മറ്റോ പോവുകയാണെന്ന് പേടിച്ചിരുന്നു അശ്വതി.

അവൻ താഴെയിറങ്ങി നേരെ മാധവന്റെ അടുത്തേക്ക്. പക്ഷെ അയാളവിടെ എത്തിയിട്ടില്ലായിരുന്നു. ദേഷ്യത്തോടെ അവൻ പിറു പിറുത്തു കൊണ്ട് തിരിച്ചു വന്നു.

നന്നായിപ്പോയി എന്ന ഭാവമായിരുന്നു അശ്വതിയുടെ മുഖത്ത്.

“നിന്നെ എപ്പോ കെട്ടി കൊണ്ടു വന്നോ അന്ന് തുടങ്ങിയതാ എന്റെ ഗതികേട്..”