അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം 2 [ഏകലവ്യൻ] 2288

“കരയല്ലേ.. മക്കള് ശ്രദ്ധിക്കും..”

പ്രസാദിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അശ്വതി കണ്ണുകൾ തുടച്ച് ചിന്നുമോളെ നോക്കി.

ബാക്കി സാധനങ്ങളുമായി മാധവൻ വീണ്ടും പുറകെ എത്തിയിരുന്നു. അശ്വതി എണീറ്റ് വശത്തേക്ക് മാറി.

“ഹല്ല.. നിങ്ങളിവിടെ സെന്റിയും അടിച്ചിരിക്കുവാണോ..? മുകളിലെ വേണ്ടുന്ന സാധനങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് മാറ്റണ്ടേ..വന്നേ..”

അയാൾ അശ്വതിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു. മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയതല്ലാതെ അവളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. ചില ഉദ്ദേശങ്ങൾ ചിന്തിച്ചു വച്ചിരുന്ന മാധവൻ അവളെ അവന്റെയടുത്തു നിന്നും മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു.

“വന്നേ..വന്നേ…”

നിർബന്ധം മുഴക്കിക്കൊണ്ട് അയാൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അശ്വതി പ്രസാദിനെ നോക്കുകയാണ്. അവൻ കണ്ണുകൾ ചിമ്മിക്കൊണ്ട് ആംഗ്യ സമ്മതം നൽകി.

“ചിന്നു.. അച്ഛന്റെ കൂടെയിരിക്ക്. അമ്മയിപ്പോ വരാട്ടോ..”

“ആ അമ്മേ..”

ഒന്നൂടെ പ്രസാദിനെ നോക്കി പേഴ്സിൽ നിന്നും അവരുടെ മുറിയുടെ താക്കോൽ എടുത്ത് അവളും പുറത്തേക്കിറങ്ങി. മാധവൻ കോലായിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളങ്ങോട്ട് നീങ്ങി.

“എത്രയാണെടി സമയം.. വിളിച്ചാ വന്നൂടെ നിനക്ക്.?”

പ്രസാദിന്റെയടുത്ത് അവൾ കൂടുതൽ സമയം നിൽക്കുന്നത് അയാൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടില്ല. മാധവന്റെ ഭാവ വ്യത്യാസം അവൾക്ക് ഉൾക്കൊള്ളനായില്ല. ദേഷ്യം വന്നു.

“എന്നെ നോക്കിപ്പേടിപ്പിക്കാതെ ചെന്ന് നിങ്ങടെ റൂം തുറക്ക്..”

ഒന്നും മിണ്ടാതെ അശ്വതി മുൻപിൽ നടന്നു. മാധവൻ പുറകെയും. സ്റ്റെയർ കയറി പോകുന്ന അവളുടെ നിതംബ ഭംഗി തൊട്ടു മുന്നിൽ ഇളകി കളിക്കുകയാണ്. ഇതെല്ലാം ഇനിയെന്റെ കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുങ്ങാൻ പോകുന്നതനാല്ലോ എന്ന ചിന്ത അയാളെ മദോന്മാത്തനാക്കി. അവളെയൊന്ന് കെട്ടിപിടിക്കാനും ചുംബിക്കാനും കൊതി മൂത്തു. നേരായ വഴിക്ക് അവളൊരിക്കലും തരില്ല. പ്രസാദിന് എഴുന്നേൽക്കാൻ പറ്റാത്ത ഈ കാലയളവിൽ എങ്ങനെയെങ്കിലും സ്വന്തമാക്കിയേ പറ്റു. അവസരമാണ്.. വലിയ അവസരം…!