അലിയുന്ന പാതിവ്രത്യം 3 [ഏകലവ്യൻ] 1669

“അശ്വതി പോകുവാണോ..??”

അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതല്ലാതെ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

“ഉറക്കമില്ലെങ്കിൽ കുറച്ച് നേരം എന്റെ കൂടെയിരിക്കാം..”

“വേണ്ട..”

“എന്തു പറ്റി..?”

മാധവൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു.

“പ്ലീസ്‌ കുറച്ചു നേരം..”

അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. എതിർക്കാതെ, അയാളെ നോക്കാതെ നിൽക്കുകയാണവൾ. താടിയിൽ പിടിച്ച് മുഖം ഉയർത്തുന്നത് വരെ.

“പ്ലീസ്..”

കഴുത്തിലൂടെ പിൻ കഴുത്തിൽ വിരലുകൾ നീക്കി തഴുകിയ സമയം മിഴികളടഞ്ഞു തുറന്ന അവളുടെ നോട്ടം വല്ലാത്തൊരു ലഹരിയായിരുന്നു അയാൾക്ക്.

പക്ഷെ മാധവനും ക്ഷീണിതനാണ്. ഒരു രതി വേഴ്ചക്കുള്ള ഊർജം ശരീരത്തിൽ ഇല്ലെന്നറിയാം. പക്ഷെ അവളെ ഇങ്ങനെ മെരുങ്ങി നിൽക്കുന്നത് പോലെ കാണുമ്പോൾ വിടാനും തോന്നുന്നില്ല.

വേറെ ചലനങ്ങളൊന്നും നടത്താതെ തന്നെ മാത്രം നോക്കി നിൽക്കുന്ന മാധവനെ കണ്ട് അവൾക്ക് ചമ്മൽ തോന്നി. പക്ഷെ നോട്ടങ്ങൾ പരസ്പരം കരുത്താർജിക്കുകയായിരുന്നു.

“എന്തൊരു സുന്ദരിയാണ് നീ..”

ആ വാക്കിൽ പെട്ടെന്നാണ് ആ നിമിഷങ്ങളുടെ മൂഡ് തന്നെ മാറിയത്. കാണുന്നവർക്ക് ചിരി തോന്നുന്ന നിമിഷം. പക്ഷെ ആരും മനസിലാക്കില്ല മാധവനെ പോലെയുള്ള മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളം.

“പോയി ഉറങ്ങ്..”

വൈകി വന്നിട്ടാണ് അയാളുടെയൊരു ശൃംഗാരം എന്ന ഭാവമായിരുന്നു അശ്വതിയുടെ മുഖത്തും പ്രകടമായത്.

“എന്താടി.. ഒന്ന് കെട്ടിപിടിക്കട്ടെ ഞാൻ..?”

ആ ചോദ്യത്തിൽ അൽപം ടെൻഷനോടെ അയാളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു.

“പിടിച്ചോട്ടെ..?”

വാക്കുകളാൽ സമ്മതം നൽകാൻ അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു മടി തോന്നി. പക്ഷെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിൽക്കുന്നത് അയാൾക്കുള്ള മൗനാനുവാദമായിരുന്നു.