അമ്മ സത്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ [NK] 1150

എല്ലാ ദിവസത്തെയും പോലെ അന്നും ഞാൻ കോളേജിൽ നിന്നും വീട്ടിലേക്ക് പോയിരുന്നു. എൻ്റെ അമ്മ അവളുടെ മുറിയിൽ കരയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. അവൾ വളരെ ശക്തയായ ഒരു സ്ത്രീയായതിനാലും വളരെക്കാലമായി കരയാത്തതിനാലും അവളെ അത്തരമൊരു അവസ്ഥയിൽ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ ഞെട്ടിപ്പോയി.

ഞാൻ സംസാരിച്ചു, “അമ്മേ, എന്താണ് സംഭവിച്ചത്? നീ എന്തിനാ കരയുന്നത്?”

കണ്ണുനീർ തുടയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു, “ഓ, നീ എപ്പോഴാ വന്നത്, ബീറ്റാ (മകനേ)? ഞാൻ നിങ്ങളെ കണ്ടില്ല. അതൊന്നുമില്ല, ബീറ്റ. ഭൂതകാലത്തിൽ നിന്നുള്ള എന്തെങ്കിലും മാത്രം. അത് മറക്കുക. നിങ്ങളുടെ ദിവസം എങ്ങനെ പോയി എന്ന് എന്നോട് പറയൂ? ”

ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, “ഇല്ല അമ്മേ. എന്നോട് പറയൂ. ഏതെങ്കിലും തെണ്ടി വീണ്ടും നിങ്ങളോട് മോശമായി പെരുമാറിയിട്ടുണ്ടോ? ആ വികൃതക്കാരെ ഞാൻ പരിപാലിക്കും? ”

അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞു, “ഇല്ല. അത് അതല്ല.”

ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, “അപ്പോൾ, നിങ്ങൾക്ക് അച്ഛനെ കാണാനില്ലേ? അമ്മേ, ഞാൻ എപ്പോഴും നിങ്ങൾക്കായി ഇവിടെയുണ്ട്. ദയവായി സങ്കടപ്പെടരുത്. ”

അവൾ “ഉം” എന്ന് മാത്രം മറുപടി നൽകി.

പിന്നെ, അതും അല്ല എന്ന് മനസ്സിലായി. മറ്റെന്തോ അവളെ അലട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അത് പുറത്തുവിടാൻ അവൾ മടിച്ചു. ഞാൻ തുടർന്നു, “പിന്നെ, അതെന്താ അമ്മേ? എന്താണ് നിങ്ങളെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത്? ദയവായി ഇത് എന്നുമായി പങ്കിടുക, അതുവഴി ഞങ്ങൾക്ക് ഇതിനെക്കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിയും. ”

ഒരു നീണ്ട ഇടവേളയ്ക്ക് ശേഷം അവൾ ഒടുവിൽ സംസാരിച്ചു, “എനിക്കത് നിങ്ങളോട് എങ്ങനെ പറയണമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല, ബീറ്റ. നിന്നെ കാണുമ്പോഴെല്ലാം ഞാൻ പണ്ട് ചെയ്ത ഒരു കാര്യം ഓർമ്മിപ്പിക്കും. നിങ്ങൾ അത് എങ്ങനെ എടുക്കുമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. അതിനാൽ, ഞാൻ ഭയപ്പെടുന്നു. ”