അമ്മ സത്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ [NK] 1141

അവൾ വീണ്ടും കരയുകയായിരുന്നു. കുറച്ചു നേരം അവിശ്വസനീയതയോടെ അവിടെ നിന്നപ്പോൾ എനിക്ക് സംസാരിക്കാൻ ശക്തി കിട്ടി, “നിനക്ക് എങ്ങനെ അച്ഛനോട് ഇത് ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞു? അവൻ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മധുരമുള്ള വ്യക്തിയായിരുന്നു, നിങ്ങൾക്ക് അവനെ എങ്ങനെ ഒറ്റിക്കൊടുക്കാൻ കഴിയും? എനിക്ക് നിന്നെ നോക്കാൻ പോലും തോന്നുന്നില്ല. ഞാൻ പോകുന്നു.”

അതും പറഞ്ഞു ഞാൻ വീടിനു പുറത്തേക്കിറങ്ങി. എന്നെ തടയാനും കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിക്കാനും അവൾ എന്നെ പിന്തുടർന്നു. പക്ഷെ എനിക്ക് കേൾക്കാനുള്ള മാനസികാവസ്ഥ ഇല്ലായിരുന്നു. ഞാൻ അവിടെ നിന്നും ഓടി കുറച്ചു നേരം ഓട്ടം തുടർന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ ക്ഷീണിതനായി ഒരു പാർക്കിലെ ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു. എൻ്റെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചും അച്ഛനെക്കുറിച്ചും എല്ലാത്തെക്കുറിച്ചും ചിന്തിച്ച് ഞാൻ അവിടെ ഇരുന്നു.

ഞാൻ എപ്പോഴെങ്കിലും നാട്ടിലേക്ക് പോകുകയോ ഇവിടെ നിന്ന് മറ്റെവിടെയെങ്കിലും പോകുകയോ ചെയ്താൽ ഞാൻ മരിക്കണോ? ഒരു ദശലക്ഷം ചിന്തകൾ എൻ്റെ തലച്ചോറിലൂടെ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അപ്പോൾ, എൻ്റെ അടുത്ത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പോയ ഒരു വൃദ്ധൻ പറഞ്ഞു, “എല്ലാം ശരിയാണോ, ചെറുപ്പക്കാരാ?”

ഞാൻ ദേഷ്യപ്പെട്ടു, പരുഷമായി മറുപടി പറഞ്ഞു, “നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്? മൂപ്പരേ, നിങ്ങളുടെ കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കുക. അവൻ ക്ഷമയോടെ മറുപടി പറഞ്ഞു, “നിങ്ങൾ ഒരു മോശം മാനസികാവസ്ഥയിലാണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഒരുപക്ഷേ എനിക്ക് നിങ്ങളെ ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ സഹായിക്കാൻ കഴിയും. ഞാൻ ഒരുപാട് അനുഭവപരിചയമുള്ള ഒരു വൃദ്ധനാണ്.