അമ്മയേം പെങ്ങളേം തിരിച്ചറിഞ്ഞവൻ [കൊമ്പൻ] 771

ഞാൻ പിന്നെന്തു ചെയ്യാൻ മുറിയിലേക്ക് വന്നിട്ട്, കമഴിന്നങ്ങനെ കിടന്നു. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ഉറക്കമേ വരുന്നില്ല. നാശം! അയ്യോ! അമ്മയോട് ഇന്ദു എല്ലാമിനി പറഞ്ഞു കാണുമോ?! ഇതിപ്പോ അമ്മയുടെ മുന്നിൽ പെട്ടാൽ തോലുരിക്കുമെന്നു ഉറപ്പായി. എങ്ങാനും എന്നോട് തല്ലാൻ വന്നാൽ ഞാനെല്ലാം വിളിച്ചു പറയും, അച്ഛന് മാത്രം അങ്ങനെയിപ്പോ രസിക്കണ്ട! ആഹാ, ഞാനും ഒരാണ് തന്നെയാണ് എനിക്കും സുഖം വേണം. ഉള്ളിൽ പേടിയുണ്ടെങ്കിലും സ്വയമെന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാനോരോന്നു പറഞ്ഞു കൊണ്ട് പതിയെ പതിയെ ഞാനുറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു.

പിറ്റേന്ന് ഞായറാഴ്ച്ച, ഇന്ദുവും അമ്മയും എന്നെ മൈൻഡ് ചെയ്തതെ ഇല്ല, ഞാനതുകൊണ്ട് 10 മണിയോട് അടുപ്പിച്ചാണ് എണീറ്റത്. കുളിയും പ്രാതലിനും ശേഷം കാറുമെടുത്തു അമ്മയുടെ ഒപ്പം അകന്ന ബന്ധത്തിലുള്ള വയസായ ഒരു മുത്തശ്ശിയെ ഒന്ന് കാണാൻ പോകേണ്ടി വന്നു. ഞാനമ്മയോടു സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോ അമ്മയും എന്നെ ഒഴിവാകുന്നപോലെ തോന്നിച്ചു. അന്നാണ് ഞാൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണെന്നു തോന്നലെനിക്ക് വന്നു തുടങ്ങിയത്. പിന്നെ രാത്രി പതിവുപോലെ ഞാൻ തനിച്ചുറക്കമായി. ഇന്ദുവാകട്ടെ പഴയ സ്നേഹവും ഇല്ല.

ഞാനും പിന്നെ അവരെന്തെങ്കിലും ആകട്ടെ എന്ന് വിചാരിച്ചുകൊണ്ട് തനിച്ചു കിടക്കാൻ തുടങ്ങി. മൂന്നാലു ദിവസത്തിനു ശേഷം ലാൻഡ്‌ലൈനിൽ അച്ഛനോട് ഞാനൊന്നു സംസാരിച്ചു വേണമെന്ന് വെച്ചിട്ടല്ല. എന്താണ് അവിടെ ഞാനും വരണോ എന്ന് തമാശയ്ക്ക് ചോദിച്ചപ്പോ. എന്തെ കാരണമെന്നു അച്ഛനും ചോദിച്ചു. എനിക്കിവിടെ നിന്ന് വട്ടാകുന്നുണ്ടെന്ന് അമ്മയും ഇന്ദുവും കേൾക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞു.

അച്ഛൻ ആലോചിക്കട്ടെ എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഫോൺ വെച്ചു. ടെറസിന്റെ മേലെ കുറെ നേരം ഇരുന്നശേഷം തനിയെ വന്നു ഞാൻ കിടക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോ ഇന്ദുവും അമ്മ ദേവിയും ഉറങ്ങിയിട്ടില്ലെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി. എന്തോ സംസാരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അതെന്താണെന്നു വ്യക്തമല്ല! ഒന്ന് രണ്ടു അടികൂടേ മുന്നോട്ടേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് വാതിലിൽ ഞാൻ കൂർപ്പിച്ചു.

“ചേച്ചീ അവൻ കുട്ടിയൊന്നുമല്ല, നമ്മള് കരുതീത് അവനു കൈപ്പണി മാത്രമേ ഉള്ളൂന്നല്ലേ! അവൻ നമ്മുടെ മുന്നിൽ ചുമ്മാ അഭിനയമാണ്…”

“പോവിടുന്നു, അവനിതിവിടെന്നു പഠിക്കാൻ!”

“അയ്യോ സത്യവാ ചേച്ചി, അവനു കളിക്കാൻ ഒക്കെ അറിയാം, അവനെന്നെ അങ്ങനെയാണ് കാണുന്നെ! എന്നോട് തരുമൊന്നു ചോദിക്കേം ചെയ്തു!”