അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം [കരിങ്കാലൻ] 1092

 

ആ… പകുതി മനസ്സോടെ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു.. കൂടെ  അമ്മയും.. ഞാൻ നടന്നുചെന്ന് മുറിയുടെ വാതിൽ തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു…അത് പൂടിയിരിക്കുകയാണ്,

 

ഇതെന്താ പൂട്ടിയിരിക്കുന്നത് ഞാൻ അമ്മയോട് ചോദിച്ചു…

 

അമ്മ ചെറുതായി ചിരിച്ചു..എന്നിട്ട് കയ്യിൽ കരുതിയിരുന്ന താക്കോലെടുത്ത് വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി. അമ്മയുടെ പുറകിലായി അകത്തേക്ക് കയറിയ ഞാൻ ശരിക്കും അമ്പരന്നുപോയി. ഞങ്ങളുടെ സംഗമത്തിനു സാക്ഷിയാകാനെന്നപോലെ ആ മുറി വളരെ മനോഹരമാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു. കട്ടിലിലും ടേബിളിലും ചുവന്ന ഷീറ്റുകൾ വിരിച്ചിരിക്കുന്നു. കർട്ടനുപോലും ചുവന്ന നിറം. 

 

ഇതെപ്പോ…?

 

നീ ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ ഒരുങ്ങുകയായിരുന്നു….!

ഇൗ നിമിഷത്തിനുവേണ്ടി….

 

അച്ഛൻ..!

 

പോയശേഷം..!

 

അപ്പൊൾ അമ്മ രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് തന്നെ ആണല്ലേ…?

 

അതേ…ഈ ലോകം അംഗീകരിക്കാത്ത ഒരു ബന്ധത്തിന് തുടക്കം കുറിക്കുമ്പോൾ അത് ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത ഒന്നാകണം എന്ന് ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു….

 

ഈ അവസരം കുറച്ചുനേരത്തെ ലഭിച്ചിരുന്നെങ്കിലെന്നു  ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചുപോകുന്നു….

 

കുറച്ചു താമസിച്ചെങ്കിലും നമ്മൾ ഇവിടെ തന്നെ എത്തിയില്ലേ.. ഇനിയുള്ള നിമിഷങ്ങൾ നമുക്ക് മാത്രമുള്ളതാണ്….അമ്മ പറഞ്ഞു.

 

കണ്ണാ നമുക്ക് സംസാരിച്ചു കളയാൻ സമയമില്ല… അമ്മ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

 

ഈ ദിവസം മുഴുവൻ നമുക്കായി കാത്തിരിക്കുകയല്ലേ അമ്മ…

 

ഒരു മകന് സ്വന്തം അമ്മയുടെ ശരീരം അനുഭവിക്കാൻ കേവലം ഒരു ദിവസം മതിയാകും എന്ന് നീ കരുതുന്നുണ്ടോ.. നേരത്തെ ആവണമായിരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്  ഇപ്പോഴും കയ്യിൽ എത്തിയിട്ടും, ഇനിയും നീ എന്തിനാണ് താമസിക്കുന്നത്…

 

ഞാൻ പതുക്കെ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു, വശ്യതയാർന്ന മിഴികളോടെ അമ്മ എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി നിന്നു. അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ വീണ്ടും ആ അധരങ്ങളെ എൻറെ അധരങ്ങളാൽ ബന്ധിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ നാവുകൾ നാഗങ്ങളെ പോലെ കെട്ടുപിണഞ്ഞ കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ എൻറെ കൈകൾ അമ്മയുടെ നീതംബത്തിലേക്ക് നീങ്ങി. ആ മാംസ ഗോളങ്ങളെ എൻറെ രണ്ട് കൈകൾ കൊണ്ടു ശക്തിയായി ഞെരിച്ചുടച്ചു.