അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം [കരിങ്കാലൻ] 1106

ഗുഡ് മോണിംഗ്….. അമ്മേ…!

അമ്മയിൽ നിന്ന് മറുപടിയൊന്നും കിട്ടിയില്ല, എന്തെ എന്നറിയാൻ തല ഉയർത്തി നോക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഞാനറിഞ്ഞു, അമ്മയുടെ കൈകൾ അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്ന എൻറെ കൈകൾ ശക്തമായി വിടുവിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്‌…!

അമ്മേ….?

കണ്ണാ…വിട്….എന്നെ വിടാൻ…!!

യാതൊരു മയവുമില്ലാത്ത അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ എന്നെ അമ്പരപ്പിച്ചു. ഇന്നലെ നടന്നത് സ്വപ്നമായിരുന്നോ എന്നുപോലും ആ ഒരു നിമിഷത്തിൽ എനിക്ക് തോന്നിപ്പോയി. അമ്പരപ്പിൽ തളർന്നുപോയ എൻറെ കൈകൾ  വിടുവിച്ചുകൊണ്ട് അമ്മ എനിക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു,

നീ അപ്പുറത്ത് പോയി ഇരിക്ക്, ഞാൻ ചായ കൊണ്ടുവരാം…. എനിക്ക് നിന്നോട് കുറച്ചു സംസാരിക്കാനുണ്ട്….!!

അമ്മയുടെ വാക്കുകളിലെ ആ കാർക്കശ്യം മറുത്തൊന്നും പറയാനാകാതെ എന്നെ തിരിച്ചു നടത്തിച്ചു, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തകർന്നടിഞ്ഞ സ്വപ്നങ്ങൾ ഈറനണിയിച്ച കണ്ണുമായി ഡൈനിംഗ് റൂമിലെ കസേരയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ എൻറെ മനസ്സ് ഇന്നലെത്തെ ഓർമ്മകളിലൂടെ ഓടി നടന്നു. മകൻറെ ആഗ്രഹം സാധിച്ചുകൊടുക്കാൻ അമ്മ, അമ്മയുടെ ഒരു ദിവസം മാറ്റിവയ്ക്കുക മാത്രമാണോ ഇന്നലെ ഉണ്ടായത്…! അമ്മയുടെ വാക്കുകളിൽ നിന്നോ പ്രവർത്തിയിൽ നിന്നോ അങ്ങനെയൊന്നും  എനിക്ക് തോന്നിയില്ലല്ലോ..? പിന്നെ ഇപ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് എന്തുപറ്റി…? ചെയ്തത് തെറ്റായി എന്ന കുറ്റബോധം തോന്നിയോ..?…

ഇല്ല…. ഒരു ദിവസം കൊണ്ട് തീർന്നു പോകുന്ന ആവേശം അല്ല എനിക്ക് അമ്മയോടുള്ളത്‌.. ഒരായുസ്സ് മുഴുവൻ ആ തുടയിടുക്കിൽ കഴിഞ്ഞാലും  എനിക്ക് അമ്മയോടുള്ള ആവേശം അവസാനിക്കില്ല.. എന്ത് വില കൊടുത്തും അതു ഞാൻ നേടിയിരിക്കും…!!

എൻറെ ചിന്തകൾ കാടുകയറുന്നതിനിടയിൽ രണ്ട് ഗ്ലാസ് ചായയുമായി അമ്മ അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നു. ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിൽ ഉടക്കി, എൻറെ കണ്ണിലെ നനവ് അമ്മ കണ്ടു കാണണം, പക്ഷേ… ഒരു ഭാവ വ്യത്യാസവും ഇല്ലാതെ അമ്മ ഒരു ചായ ഗ്ലാസ് എൻറെ മുന്നിലേക്ക് വച്ചു. മറ്റേ ചായ കുടിച്ചു കൊണ്ട് അമ്മ എനിക്ക് എതിരായി ഇരുന്നു. അമ്മയുടെ പെരുമാറ്റം എന്നിൽ അമ്പരപ്പും സങ്കടവും നിറച്ചു. അതേ ഭാവത്തോടെ ഞാൻ അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. ഒരുതവണകൂടി ചായ സിപ്പ് ചെയ്തിട്ട് എന്നെ നോക്കി സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി,