അമ്മായി നന്നായാൽ [Ambadi] 339

ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൾ ചോദിച്ചു

“ആരേലും അവിടെ ഇണ്ടോ, ഞാൻ ഒന്നും ചെയ്യില്ല ”

സംസ്കാരം വികാരത്തെ ജയിച്ചു അവളുടെ ശബ്ദവും അവളുടെ വികാരം കണക്കെ പുറത്ത് വന്നില്ല,

നിലത്തു കിടന്ന മുണ്ടും വാരി ചുറ്റി അവൾ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു  ഇന്നും കൈ പണി തന്നെ അവൾ ഓർത്തു.

“കോണികുന്ന് കോണികുന്ന് ” ബസിലെ കിളി ഉറക്കെ വിളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു പ്രതീപ് ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും ഞെട്ടി എഴുന്നേറ്റു,

“കോണികുന്ന് എത്തിയോ ചേട്ടാ ”

തൊട്ടടുത്ത് ഇരുന്ന ആളോട് ചോദിച്ചു, അതെ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ അയാൾ തല ആട്ടി, സീറ്റിൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റു അവൻ ബസിനു പുറത്തേക്ക് ഓടി ഇറങ്ങി,

ആശ്വാസം കുറച്ചു കൂടെ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ വേറെ എവിടെങ്കിലും എത്തിപ്പോയേനെ അവൻ ഓർത്തു, പല തവണ വന്ന സ്ഥലം ആണെങ്കിലും ആദ്യമായിട്ടാണ് അവൻ ഒറ്റയ്ക്ക് വരുന്നത്, സാധാരണ അച്ഛൻ ആണ് കൊണ്ട് വിടാറുള്ളത്,

എന്നാൽ  പ്രീ ഡിഗ്രി പഠിക്കുന്ന തനിക്ക് ഒറ്റക്കും പോകാം എന്ന് വെല്ലുവിച്ചാണ് ഇറങ്ങിയത്, ഈ കോണികുന്നിൽ അച്ഛന് ഷെയർ ഉണ്ടാകാനും അത് എല്ലാ വർഷവും വരവ് നോക്കാൻ ഏക മകനായ തനിക്ക് വരേണ്ടി വരുന്നതും കഷ്ടം തന്നെ, സുഹൃത്തുക്കളുടെ കൂടെ സിനിമ കണ്ട് നടക്കാൻ ഉള്ള നല്ലൊരു അവസ്സരം ആണ്‌ പോയത്, പിന്നെ ആകെ ഉള്ള ഒരു ആശ്വാസം  2 മാസം  അച്ഛന്റെ ശല്യം ഇല്ല അല്ലാതെ ഈ കുഗ്രമത്തിൽ വന്നിട്ട് തനിക്ക് എന്ത് കിട്ടാൻ പ്രദീപ്‌ പലതും ഓർത്തു അമ്മാവന്റെ വീട് ലക്ഷ്യം വച്ചു നടന്നു  അച്ഛന്റെ ഏറ്റവും ഇളയ അനിയൻ ആണ്‌ അമ്മാവൻ അവർ തമ്മിൽ ഒരു പത്തു വയസ്സിനു വ്യത്യാസം കാണും, അച്ഛനും ബാക്കി ഉള്ളവരും  വിദ്യാഭ്യാസം നേടി പോയപ്പോൾ അമ്മാവൻ  അച്ചാച്ചന്റെ കൂടെ കൃഷിയൊക്കെ ആയി കൂടി, അച്ഛന്റെ ജോലി കോഴിക്കോട് നഗരത്തിൽ ആയതിനാൽ  എല്ലാ വെക്കേഷനും ഇവിടെ വരാറുണ്ട് എന്നാൽ ഈയിടെ തന്നെ ഒറ്റയ്ക്കാണ് വിടാറുള്ളത് അച്ഛന് ദിവസവും ഈ ദൂരം യാത്ര ചെയ്യാൻ ബുദ്ധിമുട്ട് ആണ് പോലും.