Ammayude adimakkundan [Ananthan Vers] 317

കരഞ്ഞു തളർന്ന ഞാൻ എപ്പോളോ ഉറങ്ങിപ്പോയി കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു എണീറ്റപ്പോളും അമ്മയുടെ ഡ്രസ്സിൽ തന്നെയാണ് എൻ്റെ കിടപ്പ് ഞാൻ പെട്ടെന്ന് അതെല്ലാം ഊരി ബർമൂടയും ടീ ഷർട്ടും ഇട്ടു അമ്മയുടെ റൂമിലേക്ക് പോയി.അമ്മ അപ്പോളും കട്ടിലിൽ തന്നെ കിടക്കുകയായിരുന്നു.ഞാൻ അമ്മയുടെ ഡ്രസെല്ലാം മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചിട്ട് അമ്മയെ വിളിച്ചു.അമ്മ അനങ്ങിയില്ല. ഞാൻ വിഷമത്തോടെ എൻ്റെ റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. എൻ്റെ ബെഡ് ഒരഭയവും ഒരാശ്വവും ആണെന്ന് അന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി എൻ്റെ കണ്ണീർ മുഴുവനും ബെഡ് കുടിച്ചു തീർത്തു

അന്ന് മുതൽ കാര്യങ്ങളാകെ മാറി മറിഞ്ഞു. മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും അമ്പലത്തിൽ പോയി ചന്ദനക്കുറിയുമിട്ട് ഒരു ദേവിയെപ്പോലെ വന്നിരുന്ന അമ്മ ഇപ്പൊൾ അമ്പലത്തിൽ പോകാറില്ല എപ്പോളും ചിരിച്ച മുഖത്തോടെ വീട്ടിൽ പ്രകാശം പരത്തിയിരുന്ന അമ്മ ഇപ്പൊൾ മിണ്ടാറെയില്ല. കഴിക്കാൻ സമയമാകുമ്പോൾ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ഭക്ഷണം വിളമ്പി വെക്കും,വൈകുന്നേരം ഫ്ലാസ്‌ക്കിൽ ചായ തിളപ്പിച്ച് വെക്കും. അല്ലാതെ എന്നെ ഗൗനിക്കാറെയില്ല.ഞാൻ മിണ്ടാൻ അടുത്തേക്ക് ചെന്നാലും എന്നെ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ ഒഴിഞ്ഞു മാറിക്കളയും. ഇപ്പൊൾ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് …””സത്യത്തിൽ എൻ്റെ അമ്മ മരിച്ചു.ഇത് വേറാരോ ആണ്””എന്ന് എൻ്റെ മനസ്സ് പോലും മന്ത്രിക്കാൻ തുടങ്ങി. വീടെനിക്ക് നരകമായി തുടങ്ങി. പല രാത്രികളിലും എൻ്റെ ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ടു.ഞാൻ ഒരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ മുറിയിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടക്കാൻ തുടങ്ങി.. അങ്ങനെ ചിന്തകൾക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഒരു രാത്രി ഞാൻ അമ്മയുടെ മുറിയിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു. അമ്മ പാവം ഒന്നും അറിയാതെ ഉറക്കമാണ്. ഞാൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അമ്മയുടെ കാലിലേക്ക് വീണു.. അമ്മ ഞെട്ടലോടെ ചാടി എഴുന്നേറ്റു ലൈറ്റ് ഇട്ടു.തറയിൽ മുട്ടുകുത്തിയിരുന്നു കരയുന്ന എന്നെ നിസ്സഹായതയോടെ നോക്കിക്കൊണ്ട് നിന്നു.

“ക്ഷമിക്കമ്മെ..””ഞാൻ പറഞ്ഞു. “എനിക്ക് അറിയാതെ പറ്റിയതാ.ഇനി ഞാൻ ഒരിക്കലും അങ്ങനെയൊന്നും ചെയ്യില്ല…മാപ്പ്”

എനിക്ക് അമ്മയില്ലാതെ ജീവിക്കാൻ പറ്റില്ല”.. “എന്നെ വെറുക്കല്ലെ അമ്മെ..”

ഞാൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞ് പോയി..

കുറച്ചു നേരം അമ്മ മിണ്ടാതെ നിന്നു..

“ടാ കിച്ചു”… അമ്മ വിളിച്ചു. സ്നേഹം കൂടുമ്പോൾ അമ്മ അങ്ങനെയാണ് എന്ന വിളിക്കുന്നത്..

ഞാൻ തലയുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കി. അമ്മയും കരയാൻ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു..