അമ്മയുടെ പിരിയായ കുഞ്ഞാറ്റ [Abej] 636

“ഉച്ചക്ക് വന്നാലും നിന്നാലും കൊള്ളാം. ‘

രാത്രി പത്ത് കഴിഞ്ഞെങ്ങാൻ വന്ന് വാതിലിൽ മുട്ടിയാൽ ഞാൻ തുറക്കില്ല. പുറത്ത് വരാന്തയിലെങ്ങാൻ ചുരുണ്ടോണം,.”

“ഹൊ വരവറിയിച്ചിരിക്കുന്നു കൗസല്യമോളെ…”

എന്നും പറഞ്ഞ് തമാശക്ക് ഞാൻ അമ്മക്ക് മുന്നിൽ കുനിഞ്ഞ് നിന്ന് കൈ കൂപ്പി തൊഴുതതും പഴം വാട്ടിയത് സ്പൂണിൽ കോരി തിന്ന് കൊണ്ടിരുന്ന കുഞ്ഞാറ്റ തൻ്റെ അരിപ്പല്ല് വിടർത്തി കാട്ടിക്കൊണ്ട് ഇളകി ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

എന്ത് ഭംഗിയാണ് കുഞ്ഞാറ്റയുടെ ചിരി കാണാൻ.

നിരയൊത്ത കീരി പല്ലുകൾ മുല്ല മൊട്ടിൻ്റെ നിറത്തിൽ പൊഴിഞ് വീഴുന്ന മുത്തുകൾ പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.

അമ്മ അടുക്കളയിലേക്ക് പോയതും ഞാൻ കുഞ്ഞാറ്റയുടെ ചെമ്പൻ മുടിയുടെ മുകളിലൂടെ വിരലോടിച്ചു.

“ഏട്ടായി ഉച്ചക്ക് ഉണ്ണാൻ വരുമ്പോൾ മറക്കാതെ ഡയറീമിൽക് വാങ്ങി വരാട്ടോ.”

“ഉം ഉച്ചക്ക് കണ്ടാൽ മതി.”

“അതെന്താടി കാന്താരി നിനക്കും അമ്മയെ പോലെ ചേട്ടായിയെ വിശ്വാസമില്ലെ..??”

“പഴയ മനുവേട്ടനല്ല. ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞാറ്റയോട് ഒട്ടും സ്നേഹമില്ല ഏട്ടായിക്ക്.”

എന്നും പറഞ്ഞ് പഴം വാട്ടിയ പാത്രത്തിലേക്ക് സ്പൂൺ വെച്ചിട്ട് അവൾ ഇരുന്ന് ചിണുങ്ങി.

“എന്താ കുഞ്ഞാറ്റെ മോള് വേണ്ടാത്തത് പറയണത്. മോള് പറഞ്ഞ സാധനങ്ങളൊക്കെ ഒന്ന് രണ്ട് ദിവസം വൈകിയാലും ഏട്ടായി വാങ്ങി വരാറില്ലെ.”?”

“അതൊക്കെ ഉണ്ട് . എന്നാലും സ്നേഹം പഴയപോലെ ഇല്ല.”

കുഞ്ഞാറ്റയോടല്ലാതെ ഈ ഏട്ടായിക്ക് പിന്നെ ആരോടാ സ്നേഹം എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കസേരയിൽ ഇരുന്ന അവളുടെ കവിളിൽ കുനിഞ് നിന്ന് ഞാൻ ഒന്ന് ചുംബിച്ചു.

എൻ്റെ അരമുളള കറുത്ത ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ പൂ പോലുള്ള മൃദുവായ കവിളിൽ പതിഞതും ഒരു തോള് പതിയെ അനക്കിക്കൊണ്ടവൾ കണ്ണുകൾ കൂമ്പി അടക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.

നല്ല സിന്തോൾ സോപ്പിൻ്റേയും ബേബി പൗഡറിൻ്റേയും ഇടകലർന്ന മണമായിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്തിന് മൊത്തം.

പെണ്ണ് പഴയ കുഞ്ഞാറ്റയല്ല.

ചവിട്ടിക്കാൻ പാകമായി വന്നിരിക്കുന്നു എന്നെനിക്ക് അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ നോട്ടത്തിൽ നിന്നും മനസിലാക്കാൻ സാധിച്ചു.

ഞാൻ എൻ്റെ അധരങ്ങൾ അവളുടെ മുഖത്ത് നിന്നും അടർത്തിയതും ദാഹം തീരാത്ത വേഴാമ്പലിനെ പോലെ അവൾ എന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു.