ആനന്ദം [Roshan justy] 1765

 

ഞാനൊരു ചമ്മലോടെ അത്താഴം കഴിച്ച് എഴുന്നേറ്റു. കൈകഴുകാൻ പോകുമ്പോ അമ്മയുടെ ഫോൺ റിങ്ങടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അമ്മ ഫോൺ എടുത്തു.

 

ഹലോ…,

ആ.., ഏട്ടാ…,

കേൾക്കാം…,

ആ.., അയാൾ വന്നായിരുന്നു…,

നിങ്ങൾ പറഞ്ഞപ്പോലെ ഇത് വാണമടിയിലൊന്നും നിൽക്കില്ല കേട്ടോ..,

അയാൾക്ക് എന്നെ കളിക്കണം എന്നാ പറഞ്ഞെ…,

നാളെ അതിനായി വരുപോലും…,

“അവൻ ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു…,

 

ഞാൻ ഇടയിൽ കേറി ആംഗ്യത്തിൽ അച്ഛനാണോന്ന് ചോദിച്ചു. അമ്മ തലയാട്ടി.

 

ദേ.., ഞാൻ കൊടുക്കാ..,

 

അമ്മ ഫോൺ എനിക്ക് തന്നു.

 

ഹലോ, അച്ഛാ…,

 

മോനേ…, നമുക്ക് വേറെ മാർഗമില്ലാഞ്ഞിട്ടാ ഇങ്ങനൊക്കെ.., നീ ഒന്ന് ക്ഷമിക്കണം ട്ടോ…,

 

“സാരല്ലച്ചാ.., നമുക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ..,

 

ടാ, മോനേ..,

അമ്മയെ ശ്രദ്ധിക്കണേ….,

ഒറ്റക്കാക്കി പോകരുത്..,

 

ശരിയച്ചാ…,

 

“നീ ഉണ്ടായിരുന്നല്ലേ മത്തായിച്ചേട്ടൻ വന്നപ്പോൾ..,

 

മ്മ്മ്…,

 

“നീ കണ്ടോ അയാൾ ചെയ്യുന്നതൊക്കെ..,,

 

“ആ.., അയാൾ അധികമൊന്നും ചെയ്തില്ല,

അമ്മ സമ്മതിച്ചില്ല, അമ്മതന്നെ വാണമടിച്ചു കൊടുത്തു അയാൾക്ക് വെള്ളം വന്നപ്പോൾ തിരിച്ചുപോകേം ചെയ്തു .,..,

 

അവൾ ഒരു പാവമാ..,

എന്ത്‌ ചെയ്യാനാ സംഭവിക്കാൻ പാടില്ലാത്തതൊക്കെ സംഭവിച്ചു..,

 

ടാ.., ഞാൻ ഇനി ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞ് വിളിക്കാം., അപ്പോഴേക്കും ഒന്ന് ആറിത്തണുക്കും…,

 

അതും പറഞ്ഞ് അച്ഛൻ ഫോൺ വെച്ച്. ഞാൻ അമ്മക്ക് ഫോൺ കൊടുത്ത് റൂമിൽ പോയി കിടന്നു.