അനസൂയ [Krish] 561

അല്പസമയം കഴിഞ്ഞ് ചായ ഉണ്ടാക്കി അവൾ പൂമുഖത്തേക്ക് ചെന്നു.
ഫാരിസും ഭരതും അവിടെ സംസാരത്തിലാണ്.

“രണ്ടുപേരെയും എനിക്ക് കാണണം. നിങ്ങളുടെ പുരയിടത്തിൽ പണിയെടുക്കുന്ന പരമു, ന്യൂസ് പേപ്പർ ഇടുന്ന ശേഖരൻ.”
ഫാരിസ് ഭരതനോട് പറയുന്നത് അനസൂയ കേട്ടു.
“ഞാൻ അവരെ വിളിച്ചു വരുത്താം.”
ഭരത് ഉടനെ പറഞ്ഞു.
“ഭരതേട്ടാ.” അനസൂയ വിളിച്ചു. “ഭരതേട്ടൻ വിളിച്ചു വരുത്തേണ്ട. അവർ വിചാരിക്കും ഭരതേട്ടന് അവരെ സംശയം ഉണ്ടായിട്ടാണ് എന്ന്.”
“ഒരു മോഷണം ആവുമ്പോൾ എല്ലാവരെയും സംശയിക്കണം അനസൂയ.” ഫാരിസ് പറഞ്ഞു.
അനസൂയ അയാളെ നോക്കി.
“എന്നെയും സംശയമുണ്ടോ?”
ധൈര്യം അഭിനയിച്ചാണ് അവൾ ചോദിച്ചത്.
“പിന്നെന്താ, ഉണ്ടല്ലോ.”
ഫാരിസിന്റെ മറുപടി അവളെ അങ്കലാപ്പിലാക്കി.
ഫാരിസ് ചിരിച്ചു.
“എടോ ഒരു തമാശ പറഞ്ഞതാ. താൻ ഇങ്ങനെ ടെൻഷനടിച്ചു നിൽക്കാതെ.”
“ടെൻഷൻ അടിക്കാതെ പിന്നെ? ഒന്നും രണ്ടുമല്ല മൂന്നു ലക്ഷം രൂപയാ. കേട്ടിട്ട് തന്നെ എനിക്ക് ഒരു മനസ്സമാധാനം ഇല്ല. ഈ വീട്ടിൽ ആദ്യമായിട്ട് ഇങ്ങനെ ഒരു…”
അനസൂയ മുഖത്ത് നോക്കാതെയാണ് പറഞ്ഞത്.
“താൻ പേടിക്കേണ്ട; കള്ളനെ ഞാൻ പുഷ്പം പോലെ പൊക്കും.”
അയാൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ടാണ് പറഞ്ഞത്. പിന്നെ ഭരതനെ നോക്കി.
“അവരെ രണ്ടുപേരെയും വിളിച്ചാേ; എനിക്ക് കുറച്ചു ചോദിച്ചറിയാൻ ഉണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി.”

ഭരത് തലയാട്ടി ഫോൺ ചെയ്യാൻ ആരംഭിച്ചു.
അനസൂയ ഫാരിസിന് ചായ കൊടുത്തു.
ഒരു സിപ്പ് എടുത്തു കുടിച്ച് ഫാരിസ് അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു.
“താൻ ഒരു സംഭവമാട്ടോ.”
“അതെന്താ?”
“താൻ അന്നേ ഒരു സുന്ദരിയായിരുന്നു. എല്ലാവരുടെയും ഹാർട്ട്ത്രോബ്. എന്നെയൊക്കെ താൻ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് പോലും അറിയില്ല. അതിനുശേഷം നിന്നെപ്പറ്റി ഒരു വിവരവുമില്ല. ഞങ്ങൾ ഫ്രണ്ട്സ് ഒക്കെ ഇടയ്ക്ക് കാണുമ്പോൾ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ചോദിക്കും തന്നെപ്പറ്റി എന്തെങ്കിലും അറിവുണ്ടോ എന്ന്. അവസാനം ഇപ്പോഴല്ലേ അറിഞ്ഞത്. ഈ കോന്തൻ ഭരത് നിന്നെ ഇവിടെ പൂഴ്ത്തി വച്ചിരിക്കുകയാണെന്ന്.”
അനസൂയ ചിരിച്ചുപോയി.
“ഇങ്ങനെ ചിരിക്കല്ലേ. എനിക്ക് കേസിൽ നിന്ന് ശ്രദ്ധ തെറ്റി പോകും.”
“ഒന്ന് പോ ഫാരിസേ. നല്ല വാചകമടി ആണല്ലോ.”
അനസൂയയും ചിരിച്ചു. കുറച്ച് ചിരിച്ചപ്പാേൾ അനസൂയക്ക് അല്പം ആശ്വാസം തോന്നി.