തുടരണം എന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല… അതു കൊണ്ടാണ് ഇത്രം വൈകിയത്… പിന്നെ വളരെ slow Build up ൽ ആണ് ഈ കഥ മുന്നോട്ട് പോവുന്നത്. അത് ഈ കഥയുടെയും , കഥാപാത്രങ്ങളെയും മാനിച്ചാണ്, മാത്രമല്ല വേഗത കൂടിയാൽ ഈ കഥയുടെ താളം തന്നെ നഷ്ട്ടപ്പെടുമെന്ന് അറിയാം… അതുകൊണ്ട് തന്നെ നിങ്ങളുടെ ക്ഷമ ഞാൻ പരീക്ഷിക്കുകയാണെന്ന് നിങ്ങൾ കരുതരുത് …. നിങ്ങളുടെ അകമഴിഞ്ഞ സപ്പോർട്ട് കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഞാൻ എഴുത്ത് തുടരുന്നത്.

അനിത ടീച്ചർ അവന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ച് നടന്നു നീങ്ങി…

അനിത ടീച്ചർ : ടാ …നിനക്ക് പേടിയുണ്ടോ?

മോനുട്ടൻ : ഇല്ലല്ലോ?

അനിത ടീച്ചർ : അതെന്താ… ?

മോനുട്ടൻ: എന്റെ കൂടെ ടീച്ചർ ഇല്ലേ…പിന്നെന്താ…

അത്യാവശ്യം നല്ല തോതിലുള്ള മഴയായിരുന്നു.. പോരാത്തതിന് നല്ല ഇടിയും… മിന്നലും…

കൊച്ചു വർത്താനങ്ങളെല്ലാം പറഞ്ഞ് അവർ അങ്ങനെ സ്കൂളിൽ എത്തി …

അനിത ടീച്ചർ : മോനുട്ടാ… എവിടെയാടാ… മെയിൻ സ്വിച്ച് ഇരിക്കണത്?

മോനുട്ടൻ: ഓഫീസ് റൂമിന്റെ സൈഡിലാ… വാ ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം…

ഇരുവരും അങ്ങനെ മെയിൽ സ്വിച്ചിന് അരികിലെത്തി …

അനിത ടീച്ചർ: എടാ… ആകെ നനഞ്ഞിരിക്കുവാ… എങ്ങാനും ഷോക്ക് അടിച്ചാൽ നീ എന്ത് ചെയ്യും…

മോനുട്ടൻ : എന്ത് ചെയ്യാനാ… ഞാൻ ഓടും…

അനിത ടീച്ചർ: ആഹാ… നല്ല ആളെം കൂട്ടിയാ… ഞാൻ വന്നെ ?

മോനുട്ടൻ എമർജൻസി ലൈറ്റ് മെയിൻ സ്വിച്ച് കാണെ പൊക്കി പിടിച്ചു…

ടീച്ചർ വേഗം തന്നെ മെയിൻ ഓഫ് ചെയ്തു…

ടീച്ചർ പെടുന്നനെ അവന്റെ എമർജൻസി പിടിച്ച കൈ മെല്ലെ താഴ്ത്തി … അവൻ എന്തെന്ന് അറിയാതെ ടീച്ചറെ നോക്കി…

അനിത ടീച്ചർ : ഹാവൂ.. സമാധാനായി… വാടാ … ഇനി നമ്മക്ക് പോവാം…

ടീച്ചർ അവന്റെ കൈയ്യിലെ ലൈറ്റ് വാങ്ങി പിടിച്ചു… “അത് അവന്റെ കൈയ്യിൽ ഇരുന്നാൽ ശരിയാവില്ല ” ടീച്ചർ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു… അതിന് കാരണം ഒന്നേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു..

അനിത ടീച്ചർ മുഴുക്കെ നനഞ്ഞിരുന്നു… നനഞ്ഞ് ഒട്ടിയിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതാവും കുടുതൽ നല്ലത്… മോനുട്ടൻ എങ്ങാനും ലൈറ്റ് തന്റെ ശരീരത്തോട്ട് അടിച്ചാൽ കാണേണ്ടതെല്ലാം നല്ല തെളിവായി തന്നെ കാണാം ….

അവർ സ്കൂൾ വിട്ട് … നടന്നിറങ്ങി…