അനിതാമ്മ (Aashu) 1890

അങ്ങിനെ ബീച്ചില്‍ നടക്കുമ്പോഴാണ് ഞാന്‍ അനിതാമ്മയുടെ അവയവഭംഗികള്‍ ആദ്യമായി ശരിക്കു ശ്രദ്ധിച്ചത്. നാടന്‍ പിടയുടെ തുടിപ്പും കൊഴുപ്പും മിനുപ്പുമെല്ലാം നിറഞ്ഞ മേനി. നടക്കുമ്പോള്‍ തുള്ളിത്തുളുമ്പുന്ന അനിതാമ്മയുടെ നിതംബബിംബങ്ങള്‍ എനിക്കു കൈത്തരിപ്പുണ്ടാക്കി. തിരയടിച്ചു നനയാതെ മുട്ടോളം പൊക്കിപ്പിടിച്ച സാരിക്കു താഴെ കാണുന്ന വെളുത്ത കാല്‍വണ്ണകളില്‍ നനുത്ത നീലരോമങ്ങള്‍.
നടന്നു ക്ഷീണിച്ചപ്പോ ഞങ്ങള്‍ ഒന്നു നിന്നു. ചെറുതായി കിതയ്ക്കുന്നുമുണ്ട്. ഞാനൊരു കൈ കൊണ്ടു ചുറ്റിയപ്പോ അവരെന്നോടു ചേര്‍ന്നു നിന്നു.
“അനിതാമ്മേ,” ഞാന്‍ വിളിച്ചു.

“എന്നാടാ,” കടലിലേയ്ക്കു നോക്കിക്കൊണ്ട് അവര്‍ വിളി കേട്ടു.
ഞാനവരെ ഒന്നു കൂടി എന്നോടു ചേര്‍ത്തു നിറുത്തി.

“ഞാന്‍ നിന്‍റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ടിന്‍റെ അമ്മയല്ലേ? നീയെന്തിനാ എപ്പോഴും അനിതാമ്മേ എന്നു വിളിക്കുന്നേ? അമ്മേ എന്നു വിളിച്ചാ പോരെ?” അവര്‍ ചോദിച്ചു.

“ഇപ്പോ നമ്മള്‍ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്സല്ലേ, അപ്പോ അനിതേന്നു വിളിച്ചാലും പോരേ?”

അവര്‍ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. “അതു മതിയെടാ കള്ളാ”, തന്നെ ചുറ്റിയിരിക്കുന്ന എന്‍റെ കൈയില്‍ അവരൊന്നു നുള്ളി.

“അപ്പോ ഇനി അനിത അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മ. അങ്ങിനെ വിളിക്കാം. തരം പോലെ. രണ്ടും ചേര്‍ന്ന അനിതാമ്മ ഇനി ഇല്ല.”

“മതി, നിന്‍റെ ഇഷ്ടം, പക്ഷേ നമ്മള്‍ മാത്രമുള്ളപ്പോ മതി നിന്‍റെ അനിത വിളി,” അവര്‍ ഇളകി ചിരിച്ചു.