അനുചന്ദനം [Unknown Vaazha] 217

“”അമ്മേഹ്… എന്റെ മുത്തപ്പാ….””

എന്നലറിക്കൊണ്ട് ഞാൻ വയറും പൊത്തി അവിടെ വീണു. പൊത്തിയ കൈ എടുത്ത് നോക്കിയപ്പോ എന്റെ കൈ നിറയെ ചോര… അത് കണ്ടപ്പോ അതുവരെ ഉണ്ടായ എന്റെ ശക്തിയും ധൈര്യവും ഒക്കെ പോവാൻ തുടങ്ങി..എന്റെ ബോധം പതിയെ പോവുന്ന പോലെയും തല കറങ്ങുന്ന പോലൊക്കെ തോന്നി.

“”കുട്ടാ…. “”

എന്നും വിളിച്ചവൾ ഓടി എന്റെ അടുത്തോട്ടു എത്തി..എന്റെ തല അവളുടെ മടിയിൽ വെച്ച് വാവിട്ട് കരയാൻ തുടങ്ങി…അതൊരു മിന്നായം പോലെ ഞാൻ കണ്ടു.

“”കണ്ണാ നീ എന്തിനാ അവനെ കുത്തിയെ….. തല്ലി ഒതുക്കുക അതായിരുന്നില്ലേ നമ്മടെ ഉദ്ദേശം.. “”

“”പിന്നെ ഞാൻ എന്തോ ചെയ്യണമായിരുന്നു ആപ്പു.. ഞാനപ്പോ അത് ചെയ്തില്ലേ അവൻ എന്റെ മുഖം കണ്ടേനെ അതോടെ തീർന്നേനെ എല്ലാം.. “”

“”ഇനി ഇവിടെ നിക്കണ്ട കണ്ണാ വാ പോകാം.. അവൾക്ക് എങ്ങാനും എന്തേലും മനസിലായ തീർന്നു.. “”

എന്നെ കുത്തിയവൻ അവന്റെ കൂട്ടാളികളേം കൂട്ടി അവിടന്ന് സ്കൂട്ട് ആവുമ്പോ അവർ പറയുന്നത് ഒരു മിന്നായം പോലെ ഞാൻ കേട്ടു…

എന്നിട്ടവർ അവിടന്ന് ഓടി മറഞ്ഞു.ഞാനപ്പോ അവളെ നോക്കി.

“”അപ്പൂ.. എണേ.. ഞാ…… ഞാനിപ്പോ ചാവൂടി…എനിക്ക്… എനിക്ക് പറ്റണില്ല…. എന്നെ… എന്നെ രക്ഷിക്ക്..”” മരണ ഭയത്താൽ ഞാൻ അവളോട് കേണുക്കൊണ്ട് അപേക്ഷിച്ചു.

“”ഇല്ല കുട്ടാ.. ഇല്ലടാ വാവേ… ഒന്നുല്ല്യ നിനക്ക്….
നിനക്ക്….. നിനക്ക് ഒന്നും പറ്റൂല… പറ്റാൻ ഞാൻ സമ്മയ്ക്കൂല.. നിനക്ക്..നിനക്ക് ഞാനുണ്ട് വാവേ ….””

“”ചേട്ടാ.. ചേട്ടന്മാരെ… ആരേലും ഒന്ന് വായോ… ആരേലുമൊന്നു രക്ഷിക്ക് ഞങ്ങളെ..”” പാർക്കിലെ ജനങ്ങളോട് മൊത്തോം അവൾ അലറിക്കൊണ്ട് കേണു..