അപ്പി ബിജു [അമവാസി] 161

കൊറച്ചു ദൂരെ പരിജയം ഉള്ള മുഖം നോക്കിയപ്പോ അതെ അത് ബിജു

മായ ഓടി അവന്റെ അടുത്ത് ചെന്ന്

അമ്മയെ കണ്ട അവനു എന്താ ചെയ്യണ്ടേ എന്ന് മനസ്സിലാവാതെ നിന്നു

അപ്പൊ അണ്ണാച്ചി അവിടുന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു

: ഡായ് എന്നാടാ പോയി വേലയെ പന്നെടെ സീക്രം

ബിജു: ആ അണ്ണാ ദോ വന്തിറ്റെൻ

കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി മായ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവിടുന്ന് വീട്ടിലേക്ക് പോയി

ഇരുട്ടു ആയിട്ടും ലൈറ്റ് ഇടാതെ ഇരിക്കുന്ന കണ്ടു ബിജു അകത്തു കേറി ലൈറ്റ് ഇട്ടു

അമ്മയുടെ റൂമിൽ നോക്കിയപ്പോ

കമഴ്ന്നു കിടക്കുന്ന അമ്മയെ ആണ് കണ്ടത്

ചെന്ന് കാലിൽ മെല്ലെ തൊട്ടു

മായ: തൊടരുത് എന്നെ നീ

ബിജു: അമ്മേ എനിക്ക് അറിയാം അല്ലേലും എന്നെയും അവനെയും ചില ആളുകൾ ഇങ്ങനെ മാറ്റി കാണാറുണ്ട്

മായ: എന്തിനാടാ ഇത്രയും ദിവസം എല്ലാം ഉള്ളിൽ ഒതുക്കി  അത് പോലെ ഉള്ള പണിക് പോയത്

എന്ന് പറഞ്ഞു കരയാൻ തുടങ്ങി

ബിജു: അമ്മേ ഏതു പണിക്കും അതിന്റെതായ അന്തസ്സുണ്ട് ഇപ്പൊ ഇതു ചെയ്യുന്നതും നമ്മളെ പോലെ ഉള്ള മനുഷ്യർ അല്ലേ

പിന്നെ മോഷ്ടിക്കാനോ കൂട്ടി കൊടുക്കണോ പോയത് ഒന്നും അല്ലാലോ

മായ: എന്നാലും ഈ പണി വേണ്ട

ബിജു: അമ്മേ ജീവിത കാലം മൊത്തം ഇതിനു പോവണം എന്നു ഒന്നും ഞാൻ വിചാരിച്ചില്ല ഒരു job കിട്ടുന്ന വരെ

മായ : വേണ്ട നിർത്തികൊ

ബിജു: ശെരി നിർത്തി

എന്നിട്ട് അവന്റെ അടുത്ത് പോയി : എന്നാലും എന്റെ കുട്ടി ഈ പണി എടുത്താണല്ലോ ഇവിടെ ഓരോ കാര്യം ചെയ്തത്

ബിജു: ഇപ്പൊ മണം ഒന്നും ഇല്ല ഒന്ന് കെട്ടി പിടിച്ചോട്ടെ

അതു കേട്ടതും മായ അവനെ വലിഞ്ഞു മുറുക്കി പുണർന്നു