ആപ്പുവിന്റെ അമ്മ [ഡ്രാക്കുള കുഴിമാടത്തിൽ] 11113

സ്വന്തം മകൻ!..

അവനെന്റെ മകനാണെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവ് എന്നിൽ അതിയായ ഞെട്ടലുണ്ടാക്കി.. പെട്ടന്ന് ഞാനവനെ തള്ളിമാറ്റി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഓടി സ്റ്റെപ്പിറങ്ങി എന്റെ റൂമിൽ കയറി കതകടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു ബെഡിലേക്ക് വീണു..

ഞാൻ ബെഡിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി പൊട്ടി കരയാൻ തുടങ്ങി.. അപ്പു കതകിൽ മുട്ടി വിളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു..

എന്നാലും അവന് എങ്ങനെ തോന്നി സ്വന്തം അമ്മയെ..

അല്ല.. ശെരിക്കും ഞാനല്ലേ..?

പ്രായത്തിന്റെ ചോരത്തിളപ്പിൽ അങ്ങനെ ഒരു കാര്യം അവന്റെ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നുണ്ടാകുമ്പോൾ അതിനെ പറഞ്ഞു തിരുത്തുകയല്ലേ ഒരു അമ്മയായ ഞാൻ ചെയ്യേണ്ടത്..

ഞാൻ എന്തൊരു അമ്മയാണ്.. ലോകത്ത് ഏതെങ്കിലും അമ്മ ഇങ്ങനെ അതും സ്വന്തം മകന്റെ കൂടെ.. എന്റെ പ്രവർത്തി ഓർത്തു എനിക്ക് എന്നോട് തന്നെ വെറുപ്പ്‌ തോന്നി..

എത്ര നേരം ഞാൻ അവിടെ കിടന്ന് കരഞ്ഞു എന്ന് അറിയില്ല.. മനസ്സൊന്നു തണുത്തപ്പോൾ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. മെല്ലെ ബാത്‌റൂമിൽ പോയി വാഷ്ബേസിനിൽ കൈ കുത്തി കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി കുറച്ചു നേരം അങ്ങനെ നിന്നു.

സംഭവിച്ചത് സംഭവിച്ചു.. ഇനി അങ്ങനെ നടക്കാതെ നോക്കേണ്ടത് ഞാനാണ്.. ഞാനെന്റെ മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു തരപ്പെടുത്തി.

ടവൽ എടുത്തു മുഖം തുടച്ചതിന് ശേഷം ഞാൻ പതിയെ പോയി കതക് തുറന്നു..

അപ്പു അവിടെ തളർന്നു ഉറങ്ങിയിരുന്നു.. ഒരു നിമിഷം അവനെ നോക്കി നിന്ന് ഞാൻ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു. അവനും ഒരുപാട് കരഞ്ഞു എന്ന് അവന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് മനസ്സിലായി.. അത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് വിഷമമായെങ്കിലും ഞാനവനെ ഗൗനിക്കാതെ അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.