അരമന മഠത്തിലെ ഇടനാഴി [JO] 470

ബസ്‌ കിട്ടാത്തകൊണ്ടൊന്നുവല്ല. നമ്മളങ്ങോട്ടു പോണതിഷ്ടവല്ലാഞ്ഞിട്ടു തന്നെയാ… ഒരു കൂബറും വിളിക്കണ്ട… നമ്മളിന്നു ബസിനെ പോകുന്നുള്ളൂ…

അച്ഛനോട് ദേഷ്യപ്പെടുന്നപോലെ അമ്മയെന്നോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു. ഞാനച്ഛനെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്തത് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. അതിന്റെ ദേഷ്യമാണ്.

അയ്യോ കണ്ണാ പൈസയെടുത്തില്ല… !!! (പെട്ടന്നോർത്തപോലെ അമ്മവീണ്ടും കതക് തുറക്കാനോങ്ങി.)

ഈയമ്മ… !!! പൈസയൊക്കെ ഞാനെടുത്തു. അമ്മയൊന്നു വന്നേച്ചാ മതി.

അമ്മ താക്കോലുമായി ഇറങ്ങി. ഞാനതുവാങ്ങി പോക്കറ്റിലിട്ടു. കാരണം അമ്മ കുറച്ചുമുമ്പ് എടുത്തോണ്ടുവന്ന പേഴ്‌സ് ഞാനെടുത്തിരുന്നില്ല. അച്ഛന്റെ കയ്യിൽ വേറെ താക്കോലുള്ളതിനാൽ ഇതിവിടെ വെക്കേണ്ട കാര്യമില്ല. പേഴ്‌സ് എടുക്കത്തതിനൊന്നു പരാതി പറഞ്ഞെങ്കിലും ഞാനുമമ്മയും നല്ല കൂട്ടായിത്തന്നെയാണ് ബസ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നത്. വീടിനോട് തൊട്ടടുത്താണ് ബെസ്റ്റോപ്പെന്നതിനാൽ അതികം നടക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല. എങ്കിലും നല്ല വെയിലായിരുന്നതിനാൽ അവിടെത്തുമ്പോഴേക്കും ഞങ്ങള് ചെറുതായി വിയർത്തിരുന്നു. അമ്മയുടെ മേൽചുണ്ടിലും കഴുത്തിനിരുവശവും വിയർപ്പുതുള്ളികൾ പൊടിഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടാസ്വദിച്ചു. അവയിലൊരുതുള്ളിയൊഴുകിയമ്മയുടെ മാറിലേക്ക് നീങ്ങുന്നത് വല്ലാത്തൊരു മൂഡിലായിരുന്നു ഞാനാസ്വദിച്ചത്. നാവുനീട്ടിയാ വിയർപ്പുതുള്ളി നക്കിയെടുക്കുന്നത് വെറുതേയൊന്നു സങ്കൽപ്പിച്ചു നോക്കിഞാൻ രോമാഞ്ചംകൊണ്ടു.

എന്നാഒരു ചൂടാ… നിന്റച്ഛന് ഇതൊന്നുമറിയേണ്ടല്ലോ… !!! (അമ്മവീണ്ടും കുറ്റത്തിലേക്ക് കടന്നു.)

അതിനിപ്പോ ബസ് വരില്ലേ… ഇരുപത്തിനാലു മണിക്കൂറും ബസുള്ളതല്ലേ… ഹാ എന്തു സുഖവാ ബസിലിങ്ങനെ യാത്ര ചെയ്യാൻ… (ഞാൻ സ്വയം ആസ്വാദിക്കുന്ന മട്ടിലൊന്നു കൈവിടർത്തി നിന്നമ്മയെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിച്ചു. ചിലസമയങ്ങളിൽ അമ്മയേയിങ്ങനെ ഒരൊന്നുപറഞ്ഞു ദേഷ്യംപിടിപ്പിക്കുന്നത് എന്റെയൊരു ഹരമായിരുന്നു. അതുപക്ഷേ അമ്മ ദേഷ്യപ്പെട്ടുപോകുമ്പോൾ ആ ചന്തിക്കുടങ്ങളിങ്ങനെ വെട്ടിവിറപ്പിച്ചാണ് നടന്നുപോകുക. അത് കാണാനാണെന്നു മാത്രം. )

ആ അല്ലേലും അച്ഛനും മോനും ഒറ്റക്കെട്ടാ… ഞാൻ പറയുമ്പോ കുറ്റം… അല്ലാത്തപ്പോ തലപോയാലും ബസില് കേറൂല്ലാത്ത ചെക്കനാ… അതെങ്ങനാ അങ്ങേരുടെയല്ലേ വിത്ത്… !!! (അമ്മ ദേഷ്യപ്പെട്ടു മുഖംവെട്ടിച്ചു. ആ കാഴ്ച്ച കാണാൻ വല്ലാത്ത ഭംഗി.)