അറിയാപ്പുറങ്ങൾ [Sudha] 147

കുടുംബത്തിൽ പഠനം കഴിഞ്ഞയുടൻ വിവാഹമുണ്ടാകും എന്ന സാമാന്യബോധം കൊണ്ടെത്തിച്ചത് ഇങ്ങനെയൊരു രക്ഷപ്പെടലിലേക്കായിരുന്നു. എന്നാൽ, അതൊന്നും അവസാനമായിരുന്നില്ല. പുതിയ അവസരങ്ങളിലേയ്ക്ക് ചുവട് വെയ്ക്കാൻ അവൾ തന്റെ ചുറ്റുപാടുകളെ മെരുക്കിയെടുക്കുവായിരുന്നു. സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ, സ്വന്തമായി തീരുമാനങ്ങളെടുക്കാൻ, താൻ വെറുമൊരു പെണ്ണല്ല എന്നും നാളെ സുധ എന്ന പേര് കേൾക്കുമ്പോൾ ലോകമറിയുന്ന ഒരു പദവി കേൾവിക്കാരിൽ ഉണ്ടാകണം എന്നൊരു ഉറച്ച തീരുമാനവുമായിരുന്നു.

എല്ലാം ഒത്തു വന്നു എന്ന് തോന്നിയ വേളയിൽ, ജീവിതത്തിലെ അടുത്ത ഘട്ടത്തിലേക്ക് തിരിയാൻ തുനിഞ്ഞിരിക്കുന്ന നിമിഷത്തിലാണ്, അർജന്റ് ഫയൽ എന്ന പേരിൽ ഒരു ചുവപ്പ് നാടക്കെട്ടിൽ കുറച്ച് കടലാസ് തുണ്ടുകൾ പ്യൂൺ വഴി തന്റെ മുന്നിലെത്തുന്നത്. ഒപ്പം അപേക്ഷകനായി അവനും. ‘ശിവൻ’. സുന്ദരനല്ലെങ്കിലും സുമുഖൻ. ക്ഷീണിച്ചതാണെങ്കിലും പ്രതീക്ഷ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ. കൈ കൂപ്പി മുന്നിൽ നിന്ന അവനോട് ആവർത്തിച്ചു പറഞ്ഞു മുന്നിലിരുത്തി. കെട്ടഴിച്ച ഫയലിൽ കോറിയിട്ട അക്ഷരങ്ങൾ കണ്ണിലേക്കെത്തുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ അവയൊക്കെ ചെവിയിലേക്ക് അവൻ തന്നെ എത്തിച്ചു തന്നു. കൂടെച്ചേർക്കേണ്ട എല്ലാ ഡോക്യുമെന്റുകളും അടിയിൽ ഓരോന്നായി വെച്ചിരിക്കുന്നു. അതിൽ നിന്നും ഒരുപാട് നാളുകളായി കാര്യസാധ്യത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള അപേക്ഷകളും നിവേദനങ്ങളും പ്രാർത്ഥനകളും കഴിഞ്ഞ്, ആരുടെയൊക്കെയോ കനിവിന്റെയോ കൈമടക്കിന്റെയോ കാരുണ്യത്താൽ തന്റെ മുന്നിലെത്തിയതാണ് ആ കടലാസുതുണ്ടുകളും അതിൽ അഭയമന്വേഷിക്കുന്ന അവനും എന്ന് മനസിലായി. കാര്യങ്ങളെല്ലാം ചോദിച്ചറിഞ്ഞ് വകുപ്പുമേധാവിയുടെ മേശമേലേക്ക് എത്തിക്കാൻ വേണ്ടി ആ കടലാസിന് ചുവടിലെന്റെ കൈയൊപ്പ് പതിഞ്ഞപ്പോൾ ആസ്വാസത്തിന്റെ നിശ്വാസം കൊണ്ട് ഒരു നെഞ്ച് ഉയർന്നു താഴുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. ഒപ്പം ബെല്ലടിയൊച്ച കേട്ട് ക്യാബിനിലേക്ക് വന്ന പ്യൂൺ നാരായണേട്ടന്റെ കൈകളിലേക്ക് ഫയൽ നൽകി ‘പറ്റുമെങ്കിൽ ഇന്ന് തന്നെ ഇയാൾക്കിത് സാങ്ഷൻ നൽകാൻ സാറിനോട് പറഞ്ഞേക്കൂ’ എന്ന എന്റെ റെക്കമെന്റേഷൻ കൂടി അവൻ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. നാരായണേട്ടൻ ക്യാബിൻ വിടുമ്പോൾ ഞാൻ ഞെട്ടിയിരുന്നു. കാരണം, അടുത്ത ഫയലിലേക്ക് നീങ്ങേണ്ടിയിരുന്ന എന്റെ വലംകൈ അവന്റെ കൂപ്പുകൈകൾക്കിടയിലായിരുന്നു. കണ്ണീരിനാൽ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ നനഞ്ഞിരുന്നു. ചെയ്ത ഉപകാരത്തിന് എന്താണ് തിരികെ വേണ്ടത് എന്ന് അവന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നോട് ചോദിക്കുന്നത് എനിക്കൂഹിക്കാമായിരുന്നു. കാരണം, നിത്യേന കാണുന്ന കണ്ണുകളിലെ വികാരം തന്നെയായിരുന്നു അവന്റെ കണ്ണുകളിലും അപ്പോൾ കണ്ടിരുന്നത്. എന്തോ ആ കണ്ണുകളിലെ നിഷ്കളങ്കതയിൽ എന്റെ കണ്ണുകളും ഈറനാവാൻ തുടങ്ങുമെന്നായപ്പോൾ ഞാൻ കൈ പിൻവലിച്ചു. അറിയാതെയാണെങ്കിലും ചെയ്തത് തെറ്റായി എന്ന