ആശ അരുണിന്റെ IPS മമ്മി [MIghty രാജു.🔥] 849

ദിവസങ്ങൾ ഒരു പിരിമുറുക്കം നിറഞ്ഞ കയറുപോലെ നീണ്ടു. ആശ ഒഴിഞ്ഞുമാറുന്നതിൽ ഒരു വിദഗ്ദ്ധയായി മാറി. സംഭാഷണങ്ങൾ അത്യാവശ്യ കാര്യങ്ങളിൽ ഒതുങ്ങി: “ബില്ലുകൾ അടച്ചു,” “അത്താഴം റെഡിയാണ്,” “നാളെ കോളേജില്ലേ?” അതിനപ്പുറം ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവൻ മടിച്ചു മടിച്ച് അടുത്തേക്ക് വരുമ്പോൾ നൽകുന്ന ആലിംഗനങ്ങൾ പോലും വേഗത്തിലുള്ള, പുറത്ത് തട്ടലുകളായി മാറി. അവൾ എപ്പോഴും ഒരു അകലം പാലിച്ചു, കൂടുതൽ സമയവും അടുക്കളയിലോ ലാപ്ടോപിന്റെ മുമ്പിലോ ആയി ചിലവഴിച്ചു. വീട്ടിൽ അവൾ – കുർത്തയോ, സ്വെയ്റ്ററോ ധരിച്ചു. അമ്മയ്ക്കു ഇതൊക്കെ ഉണ്ടെന്നു തന്നെ അവൻ അപ്പോളാണ് അറിയുന്നത്.

അരുൺ അതെല്ലാം നോക്കിക്കണ്ടു, അവന്റെ നെഞ്ചിൽ ഒരു ശൂന്യത നിറഞ്ഞു. വീടിനെ നിറച്ചിരുന്ന ഊർജ്ജം ആരോ വലിച്ചെടുത്തതുപോലെ. അവൻ ശ്രമിച്ചു. ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചു. ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം, അവൾ അടുക്കളയിൽ പച്ചക്കറി അരിയുന്നതിനിടയിൽ അവൻ അരികിൽ ചെന്നു. “അമ്മേ,” അവൻ പറഞ്ഞു, “നമ്മൾ ആദ്യായിട്ട് പാനിപൂരി കഴിച്ചത് ഓർമ്മയുണ്ടോ? ‘അമ്മ അത് വായിലേക്ക് വെച്ചു ചവച്ചതും അതാണ് സോസ് പുറത്തേക്ക് ഹഹാ ….ഓർത്തോ?” അവൻ അവളെ മെല്ലെ കൈമുട്ട് കൊണ്ട് തട്ടി.

ഒരു നിമിഷത്തേക്ക്, ആശയുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരി വിടരാൻ തുടങ്ങി. പക്ഷെ അവന്റെ കൈമുട്ട് തട്ടിയ ഭാഗത്തേക്ക് അവളുടെ നോട്ടം പാഞ്ഞതും, അവൾ പെട്ടെന്ന് പുറകിലേക്ക് മാറി, അവർക്കിടയിൽ കൗണ്ടർ ഒരു മതിലായി. “മ്മ്,” അവൾ ഒരു കാരറ്റിലേക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് മൂളി. “ആഹ് ഞാൻ ഓർക്കുന്നുണ്ട്.” ആ നേർത്ത ഊഷ്മളത വന്നതുപോലെ അപ്രത്യക്ഷമായി. ആ തമാശ അവിടെ മരവിച്ചു നിന്നു.