“എനിക്കും മോനെപ്പോലെ തുണിയൊന്നുമില്ലാതെ…”
“അഴിച്ചു കളയെടീ കാണട്ടെ നിന്‍റെ തൊടേം ചന്തീം പൂറുമൊക്കെ.”
“വാ നമുക്ക് പുറത്തു കടക്കാം. പുറത്ത് നല്ല നിലാവുണ്ട്. നമ്മക്ക് ശരിക്കും പരസ്പരം കാണാം. ഓട്ടോയില്‍ ശരിക്ക് ഇരിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. നല്ല പുല്ലുണ്ട്. അവിടെയിരിക്കാം.”
“അഴിക്കെടീ.”
പുറത്തുകടന്നയുടനെ രഘു അശ്വതിയോട്‌ പറഞ്ഞു.
അത് കേള്‍ക്കേണ്ട താമസം പിശാച് ബാധിച്ച വേഗതയില്‍ അശ്വതി സാരിക്കുത്ത് അരയില്‍ നിന്നഴിച്ചു.
അവള്‍ ഇപ്പോള്‍ അടിപ്പാവാട മാത്രമായി മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കുന്നു. പിന്നെ അവള്‍ പാവാടചരടില്‍ കൈവെച്ചു.
അവന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി അധരം കടിച്ചമര്‍ത്തി അവള്‍ പാവാടയഴിച്ചു.
രഘുവിന്‍റെ അദ്ഭുതം ഒരമര്‍ത്തിയ നിശ്വാസമായി പുറത്തുവന്നു. അവന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ വിടര്‍ന്നുവളര്‍ന്നു.
“എന്താ മോനേ?” അവന്‍റെ അദ്ഭുതഭാവത്തിലേക്ക് നോക്കി അവള്‍ ചോദിച്ചു.
ചോദ്യം അവന്‍ കേട്ടില്ല. ഷഡ്ഢി മാത്രം ധരിച്ച് തന്‍റെ മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ദിവ്യരൂപത്തെ ആരാധനയോടെ, ഭക്തിയോടെ, അടങ്ങാത്ത ആസക്തിയോടെ നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു അവന്‍.
“മോനേ..”
അവള്‍ വീണ്ടും വിളിച്ചു.
“അരുത്!” അവന്‍ പതിയെ പറഞ്ഞു.
The Author
ഈ കഥ പോസ്റ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന തീയതി ഏഴ് ആണല്ലോ. ഇന്ന്‍ പതിനച്ചു ആയി. പതിനൊന്നാം അധ്യായത്തിന് കുറെ ഗ്യാപ് വന്നത്പോലെ.
നല്ല കഥ. വായിക്കുമ്പം സംഭവങ്ങള്‍ മുമ്പില്‍ തെളിഞ്ഞു വരുന്നു. അശ്വതിയും രഘുവും രാധികയും ഒക്കെ ജീവനുള്ള കഥാപാത്രങ്ങള്‍ പോലെ തോന്നിക്കുന്നു. എനിക്കേറ്റവും ഇഷ്ട്ടം രഘൂനെയാണ്. ഓരോ ചാപ്റ്റര്‍ വായിക്കുന്തോറും അവനോടുള്ള ഇഷ്ട്ടം കൂടിക്കൂടി വന്നു. സ്മിത ചിലപ്പോള്‍ അറിയപ്പെടുന്ന ഏതെങ്കിലും എഴുത്തുകാരിയായിരിക്കും.