“അവന്‍റെ കടേല്‍ ഇഡ്ഡലീം ഇല്ലാന്ന്,” രഘുവും ചിരിച്ചു. നല്ല സൊയമ്പന്‍ ഇഡ്ഡലിയല്ലേ ഈ സാരിക്കൂട്ടില്‍ ഷഡ്ഢിയ്ക്കാത്ത് പോതിഞ്ഞിരിക്കുന്നെ!”
“മോനേ വേഗം വണ്ടിയെടുക്ക്,”
അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“എന്നിട്ട് എവിടെയെങ്കിലും ആളില്ലാത്തയിടത്ത്, റോഡീന്ന്‍ മാറി, കുറെ ഉള്ളില്‍ വണ്ടി നിര്‍ത്തീട്ട്, എന്നെ എന്തെങ്കിലും ശരിക്കൊന്ന്‍ ചെയ്യ്‌. എന്‍റെ മൊല രണ്ടും ശരിക്കൊന്ന്‍ ഞെക്കികശക്കിത്താ. എത്രനാള് ആയിട്ട് കഴച്ചുപൊട്ടുവാന്നറിയാവോ.”
രഘു ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലേക്ക് പോയി.
“മോനേ ലൈറ്റിടണ്ട. മോന് വണ്ടിയോടിക്കുമ്പം നിന്നോട് വര്‍ത്താനം പറഞ്ഞ് എനിക്കൊന്ന്‍ പൂറ്റില്‍ വെരലിടണം. നിന്നെക്കാണിച്ചു പൂറ്റില്‍ വിരലിടാനാ എന്കിക്കിഷ്ട്ടം. പക്ഷെ ആള്‍ക്കാര് കാണും. സിറ്റി കഴിഞ്ഞ് ലൈറ്റിട്ടോ. അന്നേരം മോന് കാണാം.”
രഘു ഓട്ടോ സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്തു.
അശ്വതി സാരി അരവരെ പൊക്കി വെച്ചു.
ഇടയ്ക്ക് രഘു തിരിഞ്ഞുനോക്കി.
അവള്‍ വശ്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കവകള്‍ വിടര്‍ത്തിക്കാണിച്ചു.
“എന്‍റെ മോനേ ഇന്നലെ രാത്രിമുതല്‍ കഴച്ചു പൊട്ടാന്‍ തുടങ്ങീതാ. മോന്‍റെയും രാധികേടെം കളിയറിഞ്ഞപ്പം മൊതല്…”
The Author
ഈ കഥ പോസ്റ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്ന തീയതി ഏഴ് ആണല്ലോ. ഇന്ന്‍ പതിനച്ചു ആയി. പതിനൊന്നാം അധ്യായത്തിന് കുറെ ഗ്യാപ് വന്നത്പോലെ.
നല്ല കഥ. വായിക്കുമ്പം സംഭവങ്ങള്‍ മുമ്പില്‍ തെളിഞ്ഞു വരുന്നു. അശ്വതിയും രഘുവും രാധികയും ഒക്കെ ജീവനുള്ള കഥാപാത്രങ്ങള്‍ പോലെ തോന്നിക്കുന്നു. എനിക്കേറ്റവും ഇഷ്ട്ടം രഘൂനെയാണ്. ഓരോ ചാപ്റ്റര്‍ വായിക്കുന്തോറും അവനോടുള്ള ഇഷ്ട്ടം കൂടിക്കൂടി വന്നു. സ്മിത ചിലപ്പോള്‍ അറിയപ്പെടുന്ന ഏതെങ്കിലും എഴുത്തുകാരിയായിരിക്കും.