അശ്വതിയുടെ നിഷിദ്ധകാലം 1 [ആദിദേവ്] 1438

രേവതി: ഇടക്ക് അല്ല, എനിക്കു എന്നും വേണം.

ഞാൻ: അതിനെന്താ…. ആവാലോ.

ആതിര: ചേച്ചി… വേഗം ഉടുപ്പ് നേരെ ഇട്. അനിയന്മാർ വരുന്നു.

ഞങ്ങൾ നോക്കുമ്പോൾ. ഉണ്ണിയും കണ്ണനും അനന്ദുവും വരുന്നത് കണ്ടു. അവർ നടന്നു ഞങ്ങളുടെ അടുത്ത് എത്തി.

അനന്ദു: നിങ്ങൾ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോ?

ഞാൻ: എന്താടാ? മൂന്നും കൂടി എവിടെക്കാ?

കണ്ണൻ: ആകെ ബോറടിയാ, ചേച്ചി.

ഞാൻ: ആഹാ…. എന്നാ നമുക്ക് എല്ലാവർക്കും കൂടി ഒളിച്ചു കളിച്ചാലോ?

രാതിക: ആ…. ഒരു കളി ഇപ്പോൾ കഴിഞ്ഞുള്ളു.

ഉണ്ണി: ആഹാ…. ഞങ്ങളെ കൂട്ടിയില്ല, അല്ലെ?

രേവതി: അത് നിങ്ങൾക്ക് കളിക്കാൻ പറ്റില്ല.

ഉണ്ണി: അതെന്താ ഞങ്ങൾക്ക് കളിക്കാൻ പറ്റാത്ത കളി.

രാതിക: അത് പെണ്ണുങ്ങൾ മാത്രം കളിക്കുന്നതാ.

ഞാൻ: ഹോ…. അത് കുഴി തപ്പി കളിയാ, മക്കളെ.

കണ്ണൻ: മ്മ്… ചേച്ചി…. നമുക്ക് ആദ്യം ഊഞ്ഞാൽ കെട്ടാം. അത് കഴിഞ്ഞു ഒളിച്ചു കളിക്കാം.

ഞാൻ: മ്മ്…. ശരി. എന്നാൽ വാ.

അങ്ങനെ ഊഞ്ഞാൽ കെട്ടാൻ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും കൂടി മാവിൻ ചുവട്ടിൽ എത്തി.

 

അങ്ങനെ ഊഞ്ഞാൽ കെട്ടി. എല്ലാവരും ഊഞ്ഞാൽ ആടാൻ തുടങ്ങി. എനിക്ക് കുറച്ചു പേടിയായത് കൊണ്ട് ഞാൻ മടിച്ചു നിന്നു. രേവതിയും രാതികയും ആതിരയും ഒക്കെ തനിച്ചു ആടിയപ്പോൾ, പാവാട പൊങ്ങുമ്പോൾ മൂന്ന് അനിയന്മാരും അവരുടെ തുട നോക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു. കള്ളന്മാർ ചേച്ചിമാരുടെ സീനും കണ്ട് നിൽക്കാ.

 

ഉണ്ണി: അമ്മു ചേച്ചി ആടുന്നില്ലേ?

 

ഞാൻ: അയ്യോ…. ഞാൻ ഇല്ലേ.

 

കണ്ണൻ: അയ്യേ…. പേടിതോണ്ടി.

 

അനന്ദു: ആട്, ചേച്ചി. ഞങ്ങൾ ഒന്ന് കാണട്ടെ.