അത്രമേൽ സ്നേഹിക്കയാൽ 1 [Asuran] 677

അസുരാ. ഈ കഥ വായിക്കാൻ ഒരുപാട് വൈകിപ്പോയി. വായിച്ചപ്പോഴാണറിഞ്ഞത്, ഒരുപക്ഷെ ഞാനീ കഥ വായിച്ചില്ലായിരുന്നേൽ, അത് വളരെ വലിയൊരു നഷ്ടമായേനെയെന്ന്.

പ്രിയ ദേവാസുരാ….

ഇപ്പൊ… ഇത് വായിച്ചു മുഴുമിച്ചപ്പോൾ… എന്റെ നാവിൽ ആ പേര് ചൊല്ലിച്ചവനെ ഞാൻ അധികമായി സ്നേഹിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

കഥയെ ഇഴകീറി എഴുതുന്നില്ല…
എന്തോ… ഈ കഥയെ അങ്ങനെ വിശദീകരിക്കാൻ മനസ്സനുവദിക്കുന്നില്ല… ഇരുപത്തി അഞ്ചാം പേജുവരെ ഓരോ വരികളും പെറുക്കിയെടുത്തു വായിച്ചു… അങ്ങനെ തന്നെ വായിച്ചു.. ഓരോ സിറ്റുവേഷനുകളെയും ഇവിടെ നിരത്തി നിർത്തി… ഓരോരുത്തരുടെയും മുഖഭാവങ്ങൾ നേരിൽ കണ്ടു… ഓരോ വികാരങ്ങളെയും മനസ്സിലെടുത്തു നോക്കി…. തികഞ്ഞ സംതൃപ്തി…

ഇരുപത്തി ആറു മുതൽ മുപ്പത്തി രണ്ടു വരെ എസ് എസ് എൽ സി എക്സാം നു പഠിച്ച പോലെ കഷ്ടി ഒരു മിനിറ്റു കൊണ്ട് തീർത്തു. (അത് പീസല്ലേ… ഇരുപത്തി ആറു വരെയുള്ള പേജുകൾ പീസ് വായിക്കാനുള്ള മൂഡിനെ തീർത്തും ഇല്ലാതാക്കിയിരുന്നു)

പിന്നെ ബാക്കി ഇത്തിരി ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ച് വായിച്ചു…. അവസാനം കൺക്ലൂഷൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നത് തന്നെ ആയിരുന്നെങ്കിലും (പ്രേമേട്ടന്റെ കഥ മുൻപേ പറഞ്ഞു വെച്ചതിനാൽ മാത്രം) അത് എഴുതി കണ്ടപ്പോൾ നിറഞ്ഞ സന്തോഷം തോന്നി. ശരിക്കും…. ഏച്ചുകെട്ടലുകൾ ഒന്നും ഇല്ലാത്ത…
സാഹിത്യത്തിന്റെയും വ്യാകരണങ്ങളുടെയും നിയമങ്ങളുടേയു ഒന്നും അതിപ്രസരം ഇല്ലാത്ത ഒരു പാവം കഥ…. ഒരു വായിക്കാൻ സുഖമുള്ള, എന്നാൽ ജീവിക്കാൻ ഒരുപാട് പ്രയാസമുള്ള ഒരു റിയൽ ജീവിത കഥ.

ഇനിയും എഴുതുക….
ഇങ്ങനെ തന്നെ എഴുതുക… അഭിപ്രായം എഴുതാൻ ഒരുപക്ഷെ സാധിച്ചില്ലെങ്കിൽ പോലും…. വായിക്കാൻ ഞാൻ ഉണ്ടാവും.

സ്നേഹത്തോടെ
സിമോണ.

(നൂറ്റി ഒന്നാമത്തെ കമന്റ് എന്റെ വക)

ഇകഥയും ഞാനും തമ്മിലെന്തോ പിണക്കമുണ്ടോ എന്ന് സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. കഥ പബ്ലിഷ് ചെയ്ത ദിവസം യാത്രപോവേണ്ടി വന്നതിനാൽ ആ ധൃതിയിൽ അന്ന് വായിക്കാൻ പറ്റിയില്ല, എന്നാലും ഒന്നോടിച്ച് നോക്കി പാർപ്പിട സമുച്ചയവും നഗര ജീവിതവും ഒക്കേ കണ്ട് എന്തോ ഒരു മടുപ്പ് തോന്നി..

ഒരാഴ്ച്ചക്ക് ശേഷമുള്ള മടങ്ങി വരവിൽ ഇത് ഹോം പേജിൻ്റ് പിന്നാമ്പുറത്തേക്ക് മാറ്റപെട്ടിരുന്നു. രാത്രിയുടെ വിരസതയിൽ വെറുതെ ഹോം പേജ് നെക്സ്റ്റ് അടിച്ചിരുന്നപ്പോൾ അവിചാരിതമായി കഥയുടെ പേജ് വീണ്ടും തുറക്കപെട്ടു കൃത്യം പറഞ്ഞാൽ ഇന്നലെ രാത്രി.

അങ്ങനെ ഒരിക്കൽക്കുടി കഥയിൽ പരതി വീണ്ടും പാർപ്പിട സമുച്ചയവും നഗര ജീവിതവും ഒക്കെ കണ്ടു, വിരസതയുടെ നിമിഷങ്ങൾ, എന്താണെന്നറിയില്ല മനസവിടെ ചുറ്റിതിരിഞ്ഞു റാൻഡം സെലക്ഷനെന്ന രീതിയിൽ എതോ ഒരു പേജിൽ ക്ലിക്ക് ചെയ്തു
കണ്ണ് പ്രേമേട്ടനിൽ ഉടക്കി – പൊറുക്കാം പക്ഷേ മറക്കാൻ പാടില്ല. ആകാംഷ വളർന്ന് പന്തലിച്ചു, ശട പടാന്ന് അടുത്ത പേജുകൾ വായിച്ചു പെട്ടെന്ന് ഒരു ഉൾവിളിതോന്നി ഇവിടുന്നല്ല തുടങ്ങേണ്ടത് വിണ്ടും ഒന്നാം പേജ്.

വിണ്ടും “പാർപ്പിട സമുച്ചയവും നഗര ജീവിതവും” ഇപ്രാവശ്യം അത് രസമുള്ളാതായി തോന്നി. ഓരോ പേജ് മറിക്കുമ്പോഴും നെറ്റിന് സ്പീഡ് കുറവാണെന്ന് തോന്നിതുടങ്ങിയിരുന്നു.

അച്ചുവിലൂടെ മനോജിലെത്തിയിരുന്നു – തിരിച്ചറിയപെടാത്തസത്യവും ഉള്ളിൽ പേറി ജിവിക്കുന്ന എത്ര എത്ര മനോജുമാർ!!

വിപിൻ ഇന്നും ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ഒരു സമസ്യയുടെ ആകെ തുകയാണ് – സുന്ദരിമാർ എന്തിന് ചെറ്റകളിൽ ആകൃഷ്ടരാവുന്നു എന്നത്. വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും അങ്ങനെയൊരു പഠനം പോലും നടന്നിട്ടുണ്ട്.!!

സ്വാർത്ഥതയെ പ്രായോഗികത എന്ന ചെല്ലപേരിൽ വെള്ളപൂശുന്ന ലെച്ചുമാരും, നഷ്ടസ്വർഗ്ഗങ്ങളേകുറിച്ചോർത്ത് വിതുമ്പുന്ന മാലിനിമാരും, തിരസ്കരിക്കപെടുമ്പോഴും നന്ദനെയെകുറിച്ച് പറഞ്ഞ് ഫലിപ്പിക്കാൻ തത്രപെടുന്ന അജുവെന്ന അഭിനവ മനോജുമാരും എനിക്ക് ചുറ്റും ഇപ്പോഴും ജിവിക്കുന്നുണ്ടെന്ന തോന്നൽ.

വായന കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കുറേ നേരത്തേക്ക് വേറോരു ലോകത്തേക്ക് പറിച്ചു നട്ട ഒരു അനുഭവം. വായിക്കാതിരുന്നാൽ വലിയ നഷ്ടമായേനേ എന്നുള്ള പരിതാപവും ഉള്ളിൻ്റ് ഉള്ളിലുണ്ടായി.

കഥാപാത്രങ്ങളുടെ കൂട്ടിയിണക്കൽ ഒരു Japanese Precision Parade – പോലേ തോന്നി, പല സ്ഥലത്തുനിന്നും വന്ന് കൃത്യമായും അവരവരുടെ സ്ത്ഥലങ്ങളിൽ നിലയുറപ്പിക്കുന്ന രീതി. അനുഭവമാണ് ഗുരുക്കന്മാർ എന്ന് പഠിപ്പിക്കുന്ന മൊഴിമുത്തുകൾ കഥതന്തുവിൽ ലയിപ്പിച്ചത് മറ്റൊരു Joint Less Precision Welding.

ഇന്നലെ ഇതിൻ്റ് മുന്നിരട്ടി വാക്കുകൾക്കൊണ്ടൊരു കമെൻ്റെഴുതി സൈറ്റിലേക്ക് ഇട്ടു അതിനിടയിൽ ലാപ്പ്ടോപ്പ് സ്റ്റ്രക്കായി. എഴുതിവെച്ചതെവിടയൊ പൊയ്പ്പൊയി, ഉള്ളിലൊരു സന്ദേഹമുണ്ടായി ഇകഥയും ഞാനും തമ്മിലെന്തോ പിണക്കമുണ്ടോ എന്ന് !!