അവിഹിതസരോവരം [ആദി] 321

ശേഷം വീണ്ടും-വീണ്ടും നെഞ്ചുപൊക്കി ചാടിച്ചുകൊണ്ട്, ആ വഴുവഴുത്ത ദ്രവം അമ്മക്കുള്ളിൽനിന്നും വല്യച്ഛൻ ഉറിഞ്ചിയെടുക്കാൻ തുടങ്ങി.

“സ്സ്..ഒഹ്.. ഒഹ്.. രവിയേട്ടാ മെല്ലെ.. ഒഹ്.. സ്സ്..സ്സ്.. രവിയേട്ടാ ഓ..” തുടർന്ന്, ഒരു 14 മിനിറ്റോളം വല്യച്ഛൻ്റെ മുടിയിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് അമ്മ പുളഞ്ഞു ചാടി. എത്രതന്നെ ഉറിഞ്ചിയും നക്കിയും, അമ്മയ്ക്കുളിൽനിന്നും അത് വീണ്ടും ഒഴുകിയിറങ്ങികൊണ്ടിരുന്നതോടെ വല്യച്ഛൻ ശെരിക്കും ക്ഷീണിച്ചു.

“എന്താടി? പതിവിലും കൂടുതൽ ഒലിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ, എന്താ? നിനക്ക് ഇന്ന് കുഞ്ഞ് ഉണ്ടാവുന്ന ദിവസം വല്ലതുമാണോ?”

“അതെ, രവിയേട്ടാ..”

“ഓ..എന്നാ അന്ന് ബാക്കിവന്ന കോണ്ടം ഇരിപ്പുണ്ടേൽ എടുക്ക്..”

“ഉണ്ട്, പക്ഷെ ഞാൻ തരില്ല..”

“ഹേ..അതെന്തേ?”

“രവിയേട്ടൻ ഇങ്ങ് വന്നേ..”

കാലിനിടയിൽനിന്നും വല്യച്ഛനേ അമ്മ തൻ്റെ അടുത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്ന്, ആ നെറ്റിമേൽ ഒരു ഉമ്മ വെച്ചു. ശേഷം, ഒരു ചെറു നാണത്തോടെ, സ്വരം താഴ്ത്തി അമ്മ അത് മൂളി.

“എനിക്ക് ഇനിയും ഒരു കുഞ്ഞിനെ വേണം..”

ഇനിയും ഒരു കുഞ്ഞോ? ഞാൻ ശരിക്കും ഞെട്ടി!! അപ്പൊ വല്യച്ഛനിൽ അമ്മക്ക് മുൻപും കുഞ്ഞ് ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ? ഞാനും അനിയനും, അപ്പൊ വല്യച്ഛൻ്റെത് ആണോ?? അങ്ങനെ പല ചോദ്യങ്ങളും എൻ്റെ മനസിലേക്ക് ഓടിയെത്തുമ്പോൾ, വല്യച്ഛൻ തുടർന്നു,

“നിനക്ക് ഞാൻ ഒന്നിനെ തന്നതല്ലേ ദേവു, ഇനി വേണ്ട..”

“പ്ലീസ്, എനിക്ക് ഒന്നൂടെ വേണം, രവിയേട്ടാ..”

“വേണ്ട ദേവു, നിനക്ക് ഞാൻ ഷിനുവിനെ തന്ന മാസത്തില്, കണ്ണന് ഒന്ന് സംശയം അടിച്ചതാ! പിന്നെ, നിന്നെ അത്രക്കും സ്നേഹിക്കുന്നകൊണ്ടാ അവൻ ആ സംശയം വളർത്താൻ തുടരാതിരുന്നത്..”