അയൽപ്പക്കത്തെ ലീല ആന്റി [MIghty രാജു.🔥] [slow buildup] 386

“മോൻ തനിച്ചല്ലേ താമസം? പേടിയുണ്ടോ ഇരുട്ടത്ത്?” ലീലച്ചേച്ചി ഒരു പ്രത്യേക ഈണത്തിൽ ചോദിച്ചു. ആ ചോദ്യത്തിൽ വാത്സല്യമായിരുന്നോ അതോ പരിഹാസമായിരുന്നോ എന്ന് അവന് തിരിച്ചറിയാനായില്ല.

“ഏയ്, പേടിയൊന്നുമില്ല ചേച്ചീ. വെറുതെ വെളിച്ചമില്ലാതെ ഇരിക്കണ്ടല്ലോ എന്ന് കരുതി.” അവൻ പറഞ്ഞു.

അവർ അവനെ നോക്കി ഒന്നു ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് സാവധാനം അവന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു. അവരുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും നേർത്തൊരു സോപ്പിന്റെയും വിയർപ്പിന്റെയും ഗന്ധം അവനനുഭവപ്പെട്ടു. അതവന്റെ സിരകളെ ചൂടുപിടിപ്പിച്ചു.

“മഴയത്ത് നനഞ്ഞോ?” അവന്റെ തൊട്ടടുത്ത് നിന്നുകൊണ്ട് അവർ ചോദിച്ചു. ഷർട്ടിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച മഴത്തുള്ളികളിലേക്ക് അവരുടെ കണ്ണുകൾ നീണ്ടു.

“ചെറുതായിട്ട്…” അവൻ തലകുനിച്ചു.

“ആ മെഴുകുതിരിയെടുത്തോ. ഇവിടെ വേറെയുണ്ട്, ഞാൻ പിന്നെ തപ്പിയെടുത്തോളാം.” അവർ പറഞ്ഞു.

“അയ്യോ വേണ്ട ചേച്ചീ. കറണ്ട് വരുമ്പോൾ ഞാൻ തിരിച്ചു തരാം.”

അവന്റെ മറുപടി കേട്ട് അവർ വീണ്ടും ചിരിച്ചു. ഇത്തവണ ശബ്ദം പുറത്തുവന്നിരുന്നു. നേർത്തൊരു ചിരി. “ഇതൊന്നും തിരിച്ചു തരണ്ട മോനേ… ഒരു മെഴുകുതിരി അല്ലേ?”

അവരുടെ സാമീപ്യം അവനെ അസ്വസ്ഥനാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് അവർ കേൾക്കുമോ എന്ന് പോലും അവൻ ഭയന്നു.

അപ്പോഴാണ് ജോയിച്ചേട്ടൻ വീണ്ടും ചുമച്ചത്. അതോടെ ലീലച്ചേച്ചി പതുക്കെ ഭർത്താവിന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി. “വെള്ളം വേണോ?” അവർ ചോദിച്ചു.

ആ തടസ്സം വന്നതിൽ മനുവിന് ഒരേസമയം ആശ്വാസവും നിരാശയും തോന്നി. അവൻ എഴുന്നേറ്റു.