അന്ന് വൈകുന്നേരം, ആശുപത്രിയിൽ നിന്നുള്ള മടക്കയാത്രയിൽ, ബസ്സിലെ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു ലീല. അവളുടെ മടിയിൽ മരുന്നുകൾ നിറച്ച ഒരു കവറുണ്ട്. തൊട്ടടുത്ത സീറ്റിൽ ജോയിച്ചേട്ടൻ ക്ഷീണിച്ച് മയങ്ങുന്നു.
ഇതാണ് അവളുടെ ജീവിതം. മരുന്നുകളുടെ മണമുള്ള, ആശുപത്രി വരാന്തകളിലെ കാത്തിരിപ്പുള്ള, ഒരിക്കലും മാറാത്ത അസുഖങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ഡോക്ടർമാരുടെ സംസാരമുള്ള ജീവിതം. അവൾ അതിനോട് പൂർണ്ണമായും പൊരുത്തപ്പെട്ടതായിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന്, ബസ്സിന്റെ ഇരമ്പലിനെയും മറികടന്ന്, അവളുടെ ഓർമ്മയിലേക്ക് മനുവിന്റെ മുഖം വന്നു. അടുക്കളയിലെ ആ നിമിഷം… അവന്റെ കൈകൾ തന്റെ വയറിൽ അമർന്നപ്പോൾ ശരീരത്തിലൂടെ പാഞ്ഞുപോയ വിറയൽ… അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ കഴുത്തിൽ അമർന്നപ്പോൾ താൻ അടക്കിപ്പിടിച്ച ശബ്ദം… വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം, തന്റെ ശരീരം ഒരു പുരുഷന്റെ സ്പർശനത്തിൽ പ്രതികരിക്കുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു. ഓർമ്മയിൽ അവളുടെ കവിളുകൾ ചൂടുപിടിച്ചു. ഒരുതരം നാണവും ഒപ്പം കുറ്റബോധവും അവളെ പൊതിഞ്ഞു.
“ഞാൻ എന്താണ് ഈ ചെയ്യുന്നത്?” അവൾ സ്വയം ചോദിച്ചു. ‘മനു ഒരു കുട്ടിയാണ്. അവന്റെ പ്രായത്തിന്റെ ആവേശമാണ്. പക്ഷെ ഞാൻ… ഈ പ്രായത്തിൽ… ഇതൊന്നും ശരിയല്ല.’
അവൾ ക്ഷീണത്തോടെ കണ്ണുകളടച്ചു. പക്ഷെ, കണ്ണുകൾ അടയ്ക്കുമ്പോൾ ഇരുട്ടിനേക്കാൾ തെളിച്ചത്തിൽ മനുവിന്റെ മുഖമാണ് മുന്നിൽ വരുന്നത്. തന്റെ വിരസമായ, നിറങ്ങളില്ലാത്ത ജീവിതത്തിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് വന്നുവീണ ഒരു വർണ്ണപ്പൊട്ടുപോലെ അവൻ.
ദുഷ്ടൻ കൊതിപ്പിച്ചു കടന്നു കളഞ്ഞല്ലോ. ഇനി ബാക്കി അറിയാതെ ഒരു സമാദാനവും ഇല്ല
❤️